حافظ غزل شماره 376

فال حافظ با تفسیر

ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی.

حال آنچه را که مایلید قصد و نیت کنید

آنگاه برای گرفتن فال حافظ بر روی عکس زیر کلیک کنید

مطالب پیشنهادی از سراسر وب:

مطالب پیشنهادی

حافظ غزل شماره 376

دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم

سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم

نیست در کس کرم و وقت طرب می‌گذرد

چاره آن است که سجاده به می بفروشیم

خوش هواییست فرح بخش خدایا بفرست

نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم

ارغنون ساز فلک رهزن اهل هنر است

چون از این غصه ننالیم و چرا نخروشیم؟

گل به جوش آمد و از می نزدیمش آبی

لاجرم ز آتش حرمان و هوس می‌جوشیم

می‌کشیم از قدح لاله شرابی موهوم

چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشیم

حافظ این حال عجب با که توان گفت که ما

بلبلانیم که در موسم گل خاموشیم

توضیح . معنی . تفسیر

تفسیر غزل شماره 376 حافظ: دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم

غزل 376 حافظ یکی از شاداب‌ترین و پرشورترین غزل‌های اوست که به شادی، عشق و زندگی دعوت می‌کند. حافظ در این غزل، از دوستان خود می‌خواهد که از فرصت جوانی و بهار زندگی لذت ببرند و به دنبال خوشی و شادمانی باشند.

تفسیر بیت به بیت:

بیت اول: “دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم”؛ حافظ در این بیت با لحنی شادی‌آور به دوستان خود می‌گوید که اکنون که فصل گل و بهار است، باید به دنبال خوشی و لذت باشیم.
بیت دوم: “سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم”؛ حافظ می‌گوید که این سخن (یعنی لذت بردن از زندگی) سخن اهل دل است و باید آن را به جان و دل بپذیریم.
بیت سوم: “نیست در کس کرم و وقت طرب می‌گذرد”؛ حافظ به گذرا بودن عمر و فرصت‌ها اشاره می‌کند و می‌گوید که نباید فرصت شاد بودن را از دست داد.
بیت چهارم: “چاره آن است که سجاده به می بفروشیم”؛ در این بیت، حافظ به صورت کنایی می‌گوید که بهتر است سجاده را به شراب بفروشیم، یعنی به جای عبادت و ریاضت، به دنبال لذت‌های دنیوی باشیم. البته این بیت به صورت کنایی است و نباید آن را به معنای واقعی کلمه گرفت.
بیت پنجم: “خوش هواییست فرح بخش خدایا بفرست”؛ حافظ از خدا می‌خواهد هوایی مطبوع و دلنشین بفرستد.
بیت ششم: “نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم”؛ حافظ آرزو می‌کند که یار زیبایی به او بدهند تا با او شراب بنوشد.
بیت هفتم: “ارغنون ساز فلک رهزن اهل هنر است”؛ حافظ در این بیت به ساز فلک اشاره می‌کند که هنرمندان را می‌آزارد و به نوعی به مشکلات و سختی‌های زندگی هنرمندان اشاره دارد.
بیت هشتم: “چون از این غصه ننالیم و چرا نخروشیم”؛ حافظ می‌گوید که چرا از این همه غم و اندوه ننالیم و فریاد نزنیم.
بیت نهم: “گل به جوش آمد و از می نزدیمش آبی”؛ حافظ در این بیت به گل و شراب اشاره می‌کند و می‌گوید که گل شکفته شده است و ما باید از شراب زندگی بنوشیم.
بیت دهم: “لاجرم ز آتش حرمان و هوس می‌جوشیم”؛ در این بیت، حافظ می‌گوید که به دلیل محرومیت و هوس، درون ما می‌جوشد.
بیت یازدهم: “می‌کشیم از قدح لاله شرابی موهوم”؛ حافظ می‌گوید که از جام شراب، شرابی خیالی می‌نوشیم.
بیت دوازدهم: “چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشیم”؛ حافظ از چشم بد دور است و می‌گوید که بدون موسیقی و شراب مست شده‌ایم.
بیت سیزدهم: “حافظ این حال عجب با که توان گفت که ما”؛ حافظ می‌گوید که این حالت عجیب را با چه کسی می‌توان گفت.
بیت چهاردهم: “بلبلانیم که در موسم گل خاموشیم”؛ حافظ خود را به بلبلی تشبیه می‌کند که در فصل گل خاموش مانده است.

تفسیر کلی:

در این غزل، حافظ به زندگی، شادی و عشق دعوت می‌کند. او از مخاطب خود می‌خواهد تا از لحظه‌ها لذت ببرد و به دنبال ایجاد تغییر و نوآوری باشد. همچنین، به این نکته اشاره می‌کند که در مقابل غم و اندوه باید ایستادگی کرد و به شادی و عشق پایبند ماند. این غزل، بیانگر روحیه شاداب و امیدوارانه حافظ است و به نوعی یک دعوت به زندگی کردن است.

نکات قابل توجه:

شادی و نشاط: غزل سراسر از شادی و نشاط است و به زندگی و لذت بردن از آن دعوت می‌کند.
عشق و دوستی: عشق و دوستی در این غزل بسیار پررنگ است و حافظ به اهمیت این دو عنصر در زندگی اشاره می‌کند.
گذرا بودن عمر: حافظ به گذرا بودن عمر و فرصت‌ها اشاره می‌کند و از مخاطب خود می‌خواهد که از این فرصت‌ها استفاده کند.
نقد برخی آداب و رسوم: حافظ به صورت کنایی به برخی از آداب و رسوم مذهبی و اجتماعی انتقاد می‌کند.