حافظ غزل شماره 142

فال حافظ با تفسیر

ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی.

حال آنچه را که مایلید قصد و نیت کنید

آنگاه برای گرفتن فال حافظ بر روی عکس زیر کلیک کنید

مطالب پیشنهادی از سراسر وب:

حافظ غزل شماره 142

دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد

شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد

آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید

تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد

مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق

راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد

نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود

آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد

غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت

مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد

حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود

عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد

توضیح . معنی . تفسیر

تفسیر و تحلیل غزل حافظ: دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد

این غزل حافظ، با زبانی نمادین و عرفانی، مفاهیم عمیقی را در مورد عشق، عرفان، جامعه و رفتار انسان‌ها بیان می‌کند.

تفسیر بیت به بیت

دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد: “دختر رز” نمادی از زیبایی و لطافت است. “توبه از مستوری” به معنای آشکار شدن این زیبایی است. این بیت می‌تواند به معنای این باشد که چیزی زیبا و ارزشمند از پنهان‌کاری بیرون آمده و خود را نشان داده است.
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد: “محتسب” نماد قانون و نظم است. این بیت می‌تواند به معنای این باشد که این زیبایی تازه آشکار شده، به نوعی رسمیت یافته و پذیرفته شده است.
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید: “پرده” نماد پنهان‌کاری و خجالت است. این بیت به معنای بیرون آمدن از خجالت و وارد شدن به جمع است.
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد: این بیت نشان می‌دهد که این تغییر باعث شده تا دیگران به این زیبایی توجه کنند و از دوری قبلی آن گلایه کنند.
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق: “مطرب عشق” نماد شاعر و عارف است. این بیت به معنای این است که شاعر به وجد آمده و جشن می‌گیرد.
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد: “راه مستانه” نمادی از عرفان و وصل به حق است. این بیت به معنای رسیدن به مقام عرفانی و رهایی از بند دنیا است.
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود: این بیت به انتقاد از زاهدان ریاکار می‌پردازد که ظاهری پاک دارند اما باطنشان آلوده است.
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد: این بیت نیز به انتقاد از زاهدان ریاکار ادامه می‌دهد و می‌گوید که آن‌ها در باطن خود به گناه آلوده‌اند.
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت: این بیت به رسیدن به مقصود و وصال دلخواه اشاره دارد.
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد: این بیت نیز به نشاط و شادی پس از رسیدن به مقصود اشاره دارد.
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود: این بیت به حافظ توصیه می‌کند که تواضع خود را از دست ندهد، زیرا حسودان به دنبال بهانه‌ای برای ایراد گرفتن هستند.
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد: این بیت به کسانی که به دنبال ثروت، مقام و قدرت هستند و از راه راست منحرف می‌شوند، اشاره دارد.

تفسیر کلی غزل

این غزل، با استفاده از نمادها و زبان عرفانی، به موضوعاتی مانند عشق، عرفان، زیبایی، ریاکاری، و اهمیت تواضع می‌پردازد. شاعر در این غزل، از ظهور زیبایی و حقیقت در جهان هستی و رسیدن به مقام عرفانی ابراز شادمانی می‌کند و به انتقاد از ریاکاران و حسودان می‌پردازد.