حافظ غزل شماره 139
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
مطالب پیشنهادی
حافظ غزل شماره 139
رو بر رَهَش نهادم و بر من گذر نکرد
صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد
سیلِ سرشک ما ز دلش کین به در نَبُرد
در سنگِ خاره قطرهٔ باران اثر نکرد
یا رب تو آن جوانِ دلاور نگاهدار
کز تیرِ آهِ گوشهنشینان حذر نکرد
ماهی و مرغْ دوش ز افغانِ من نَخُفت
وان شوخْدیده بین که سر از خواب برنکرد
میخواستم که میرَمَش اندر قدم چو شمع
او خود گذر به ما چو نسیمِ سحر نکرد
جانا کدام سنگدلِ بیکفایت است
کاو پیشِ زخمِ تیغِ تو جان را سپر نکرد؟
کِلکِ زبانبریدهٔ حافظ در انجمن
با کس نگفت رازِ تو تا تَرکِ سر نکرد
توضیح . معنی . تفسیر
تفسیر غزل شماره 139 حافظ: رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
غزل شماره 139 حافظ یکی از غزلهای پر احساس و مملو از اندوه شاعر است. حافظ در این غزل، به بیان ناامیدی و دوری از معشوق پرداخته و از بیمهری او رنج میبرد.
تفسیر بیت به بیت:
- بیت اول و دوم: در راه او ایستادم اما به من توجه نکرد. صدها بار چشم به راهش بودم اما حتی یک نگاه هم به من نکرد.
- بیت سوم و چهارم: سیل اشکهای من نتوانست کینه را از دلش بیرون کند و مهر من در دل سنگی او اثری نگذاشت.
- بیت پنجم و ششم: هر بار میرود و برمیگردد اما من هنوز در آرزوی دیدارش جان میدهم.
- بیت هفتم و هشتم: ای باد صبحگاهی! اگر به سوی او رفتی به او بگو حافظ از فراقش میسوزد.
- بیت نهم و دهم: ساقیا جامی از شراب ناب بیاور تا دلم با یاد آن رقیب شراب سازم.
- بیت یازدهم و دوازدهم: حافظ اگر از دست یار بریدی، عمر خود را تباه نکن، شاید روزی او را دوباره ببینی.
تفسیر کلی غزل:
در این غزل، حافظ به بیان ناامیدی و دوری از معشوق پرداخته و از بیمهری او رنج فراوانی میبرد. او با استفاده از نمادهای مختلف، مانند سیل اشک، سنگ صبور و باد صبحگاهی، به بیان عمق احساسات خود پرداخته است.
- عشق و فراق: مضمون اصلی غزل، عشق و فراق است.
- ناامیدی و یأس: شاعر در این غزل، احساس ناامیدی و یأس شدیدی دارد.
- امید به آینده: با وجود همه رنجها، شاعر همچنان به آینده امیدوار است.
نکات کلیدی:
- عشق یک طرفه: عشق شاعر به معشوق یک طرفه است و معشوق هیچ توجهی به او ندارد.
- گذر زمان: شاعر به گذر زمان و بیثباتی دنیا اشاره میکند.
- امید به آینده: با وجود همه تلخیها، شاعر به آینده امیدوار است.
تفسیرهای مختلف:
این غزل مانند بسیاری از غزلهای حافظ، دارای لایههای معنایی متعدد است و هر خوانندهای با توجه به جهان بینی خود میتواند تفسیرهای متفاوتی از آن ارائه دهد. برخی مفسران بر جنبه عاشقانه این غزل تاکید دارند و برخی دیگر بر جنبههای فلسفی آن.
در کل:
غزل شماره 139 حافظ، یک اثر عاشقانه و عرفانی است که خواننده را به دنیای عواطف و جستجوی حقیقت میبرد. این غزل، به عنوان یکی از شاهکارهای حافظ شناخته میشود و همواره مورد توجه علاقهمندان به شعر بوده است.
مطالب پیشنهادی از سراسر وب: