تفسیر غزل شماره 122 حافظ: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

غزل شماره 122 حافظ یکی از مشهورترین غزل‌های این شاعر بزرگ است که در آن به موضوعات اخلاقی، عرفانی و اجتماعی پرداخته است. این غزل به دلیل توصیه‌های اخلاقی و نگاه عمیق به رابطه انسان و خدا، همواره مورد توجه مفسران و علاقه‌مندان به شعر حافظ بوده است.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول و دوم: هر کسی که به دوستان خدا احترام بگذارد، خدا نیز در همه حال او را از بلا حفظ می‌کند.
• بیت سوم و چهارم: همه مردم از عشق تو می‌گویند، پس خودت نیز از همه ما بپرس که آیا کسی در راه تو خسته شده یا ناامید شده است؟
• بیت پنجم و ششم: هر کس دست نیاز به سوی تو دراز کرده، تو او را یاری رسانده‌ای و از بلا نجات داده‌ای.
• بیت هفتم و هشتم: جام شراب ناب را از دست ساقی به جام وصل تو اضافه کردیم.
• بیت نهم و دهم: قد تو مانند سرو به آسمان رسید و بر هر شاخه آن هزاران گل و ریحان رویید.
• بیت یازدهم و دوازدهم: تو مانند یوسف به مصر ما آمدی و اشک شوق از چشم ما جاری شد.
• بیت سیزدهم و چهاردهم: جمال تو مانند خورشید بر ما تابید و به هر ذره وجود ما حیات و جاودانگی بخشید.
• بیت پانزدهم و شانزدهم: تو آنقدر ارزشمندی که تمام دنیا فدای تو شود و من به خاطر تو زنده هستم.

تفسیر کلی غزل:

در این غزل، حافظ به موضوعات اخلاقی، عرفانی و اجتماعی پرداخته است. او تاکید می‌کند که احترام به دوستان خدا و کمک به نیازمندان، باعث خوشنودی خدا و برکت در زندگی می‌شود. همچنین، شاعر به عشق الهی و اهمیت آن در زندگی اشاره کرده است.

• اخلاق: اهمیت احترام به دوستان خدا و کمک به نیازمندان.
• عرفان: اشاره به عشق الهی و رابطه انسان با خدا.
• اجتماعی: تاکید بر اهمیت کمک به هم نوعان و ایجاد جامعه‌ای بهتر.

نکات کلیدی:

• تاکید بر اخلاق: این غزل، بر اهمیت اخلاق نیکو و رفتار پسندیده تاکید می‌کند.
• عشق الهی: شاعر به عشق الهی و اهمیت آن در زندگی اشاره می‌کند.
• امیدواری: این غزل، پیامی امیدوارانه به انسان‌ها می‌دهد.

در کل، غزل 122 حافظ، یک اثر اخلاقی و عرفانی است که خواننده را به انجام کارهای نیک و پرهیز از بدی‌ها دعوت می‌کند.