غزل شماره 41 دیوان شمس مولانا
فال مولانا با تفسیر
ابتدا با خلوص نیت و قلبی سرشار از اعتماد نیت کنید.
آنگاه برای گرفتن فال مولانا بر روی عکس زیر کلیک کنید
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
مطالب پیشنهادی
غزل شماره 41 دیوان شمس مولانا
شمع جهان دوش نَبُد نور تو در حلقه ما
راست بگو شمع رخت دوش کجا بود؟ کجا؟
سوی دل ما بِنِگر کز هوس دیدن تو
دولت آن جا که در او حسن تو بگشاد قبا
دوش به هر جا که بُدی دانم کامروز ز غم
گشته بُوَد همچو دلم مسجد لا حول و لا
دوش همی‌گشتم من تا به سحر ناله‌کنان
بَدْرُکَ بِالصُّبحِ بَدا، هَیَّجَ نَومِي وَ نَفیٰ
سایه نوری تو و ما جمله جهان سایه تو
نور کی دیدست که او باشد از سایه جدا
گاه بُوَد پهلوی او گاه شود محو در او
پهلوی او هست خدا محو در او هست لَقا
سایه زده دستِ طلب، سخت در آن نور عجب
تا چو بکاهد بکشد نور خدایش به خدا
شرح جدایی و درآمیختگی سایه و نور
لا یَتَناهیٰ و لَئِنْ جِئْتَ بِضَعْفٍ مَدَدا
نور مُسَبِّب بود و هر چه سبب سایه او
بی‌سببی قَدْ جَعَلَ اللّهُ لِکُلٍّ سَبَبا
آینهٔ همدگر افتاد مُسَبِّب و سبب
هر کی نه چون آینه گشتست ندید آینه را
توضیح . معنی . تفسیر
تفسیر غزل شماره 41 دیوان شمس مولانا: شمع جهان دوش نبد نور تو در حلقه ما
توصیف کلی غزل:
این غزل مولانا، یک مناجات عارفانه و عاشقانه با معشوق است. شاعر در این غزل، به توصیف رابطه خود با معشوق و جایگاه او در هستی می‌پردازد. این غزل، بیانگر وحدت وجود و اتحاد انسان با خداوند است.
مفاهیم اصلی:
- وحدت وجود: این غزل به زیبایی مفهوم وحدت وجود را بیان می‌کند. همه چیز از نور واحد و معشوق سرچشمه می‌گیرد و همه به او بازمی‌گردند.
- نور الهی: نور در این غزل نماد خداوند و حقیقت مطلق است. همه چیز از این نور سرچشمه می‌گیرد و به سوی آن بازمی‌گردد.
- آینه و انعکاس: آینه در این غزل نماد انسان است که نور الهی در آن منعکس می‌شود. انسان به عنوان آینه‌ای از جمال الهی شناخته می‌شود.
- عشق و معرفت: عشق به عنوان نیروی محرکه اصلی در این غزل مطرح شده است. عشق به خداوند، انسان را به سوی کمال و معرفت هدایت می‌کند.
تفسیر مفصل‌تر:
شاعر در این غزل، به نور الهی به عنوان منبع همه چیز اشاره می‌کند. او می‌گوید که همه چیز از این نور سرچشمه می‌گیرد و به سوی آن بازمی‌گردد. انسان نیز به عنوان آینه‌ای از این نور، درخشش و زیبایی خود را از آن می‌گیرد.
شاعر از معشوق می‌خواهد که به او کمک کند تا به این نور الهی نزدیک‌تر شود و از ظلمات نفسانی رها شود. او می‌گوید که بدون نور معشوق، همه چیز بی‌معنا و پوچ است.
شاعر به وحدت وجود اشاره می‌کند و می‌گوید که همه چیز از یک اصل واحد سرچشمه می‌گیرد. انسان نیز جزئی از این کل واحد است و با خداوند متحد است.
شاعر از انسان‌ها می‌خواهد که به جای اختلاف و جدال، به دنبال وحدت و اتحاد باشند. او می‌گوید که همه انسان‌ها آینه‌های یکدیگر هستند و باید به یکدیگر کمک کنند تا به کمال برسند.
اهمیت این غزل:
این غزل یکی از شاهکارهای ادبیات عرفانی فارسی است. مولانا در این غزل، با زبان شاعرانه و عرفانی، به بیان مفاهیم عمیق عرفانی پرداخته است. این غزل، برای بسیاری از عارفان و سالکان راه عشق، الهام‌بخش بوده و خواهد بود.
نکات قابل توجه:
- این غزل، یک مناجات عمیق و عاشقانه است.
- مفاهیم این غزل بسیار عمیق است و برای درک کامل آن، نیاز به مطالعه و تأمل بیشتری است.
- این غزل، یکی از شاهکارهای ادبیات عرفانی فارسی است.
تفسیر کامل این غزل، نیازمند دانش عمیقی از عرفان اسلامی و ادبیات فارسی است.
نکات اضافی برای تفسیر عمیق‌تر:
- شمع: نماد نور و هدایت است.
- آینه: نماد انسان و بازتابنده نور الهی است.
- مسبب و سبب: نماد علت و معلول است و نشان می‌دهد که همه چیز به هم مرتبط است.
با توجه به این نمادها می‌توان به ابعاد مختلف این غزل پی برد و به درک عمیق‌تری از مفاهیم آن دست یافت.
لینک‌های مفید دیگر: فال حافظ ، فال انبیاء ، فال مولانا ، گوگل
کلمات کلیدی: غزلیات دیوان شمس ، تفسیر غزلیات دیوان شمس ، غزلیات دیوان شمس مولانا ، اشعار مولانا ، دیوان مولانا شمس تبریزی ، بهترین اشعار دیوان شمس ، ناب ترین اشعار مولانا ، غزلیات مولانا ، غزلیات مولانا جلال الدین ، رباعیات مولانا ، زیباترین رباعیات مولانا ، اشعار کوتاه مولانا
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
