حافظ غزل شماره 228

فال حافظ با تفسیر

ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی.

حال آنچه را که مایلید قصد و نیت کنید

آنگاه برای گرفتن فال حافظ بر روی عکس زیر کلیک کنید

مطالب پیشنهادی از سراسر وب:

حافظ غزل شماره 228

گر من از باغِ تو یک میوه بچینم چه شود؟

پیش پایی به چراغِ تو ببینم چه شود؟

یا رب اندر کَنَفِ سایهٔ آن سروِ بلند

گر منِ سوخته یک دَم بنشینم چه شود؟

آخِر ای خاتَمِ جمشیدِ همایون آثار

گر فِتَد عکسِ تو بر نقشِ نگینم چه شود؟

واعظِ شهر چو مِهرِ مَلِک و شَحنه گُزید

من اگر مِهرِ نگاری بِگُزینم چه شود؟

عقلم از خانه به در رفت، وَگَر مِی این است

دیدم از پیش که در خانهٔ دینم چه شود

صرف شد عمرِ گرانمایه به معشوقه و مِی

تا از آنم چه به پیش آید، از اینم چه شود؟

خواجه دانست که من عاشقم و هیچ نگفت

حافظ ار نیز بداند که چُنینم چه شود؟

توضیح . معنی . تفسیر

تفسیر غزل شماره 228 حافظ: گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود

غزل شماره 228 حافظ یکی از غزل‌های عاشقانه و دلنشین اوست که به توصیف عشق و دلدادگی شاعر به معشوق پرداخته است. حافظ در این غزل، با زبانی لطیف و شاعرانه، به توصیف زیبایی معشوق و احساسات خود نسبت به او می‌پردازد.

معنی بیت به بیت:

گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود: اگر من از باغ تو یک میوه بچینم چه اتفاقی می‌افتد؟
پیش پای تو چراغ تو ببینم چه شود: اگر من در مقابل تو به نور چراغ تو نگاه کنم چه اتفاقی می‌افتد؟
گر من از خاک رهت بوسه گیرم چه شود: اگر من از خاک راه تو بوسه بگیرم چه اتفاقی می‌افتد؟
پیش پای تو به خاک سیه می‌میرم چه شود: اگر من در مقابل تو بر خاک سیاه بمیرم چه اتفاقی می‌افتد؟
گر من از غمزه‌ات آهی برآرم چه شود: اگر من از نگاه تو آهی بکشم چه اتفاقی می‌افتد؟
تا به جان آرم این آتش جانسوز و شرر: تا این آتش سوزان و شعله‌ور را به جان بخرم.
گر من از دست تو جامی بستانم چه شود: اگر من از دست تو جامی شراب بگیرم چه اتفاقی می‌افتد؟
تا به پیمانهٔ وصل تو جانم سر شود: تا در پیمانه وصل تو جانم به پایان برسد.
گر من از لطف تو یک نظر یابم چه شود: اگر من از لطف تو یک نگاه مهربان بگیرم چه اتفاقی می‌افتد؟
تا به جان آرم این درد دل سوزان و شرر: تا این درد دل سوزان و شعله‌ور را به جان بخرم.

تفسیر کلی غزل:

حافظ در این غزل، با زبان ساده و عاشقانه، به بیان عشق و دلدادگی خود به معشوق می‌پردازد. او از هر فرصتی برای نزدیک شدن به معشوق استفاده می‌کند و حاضر است هر سختی را برای رسیدن به او تحمل کند. این غزل نشان‌دهنده عشق بی‌حد و حصر شاعر به معشوق و وابستگی او به اوست.

مفاهیم کلیدی:

عشق و دلدادگی: عشق عمیق و پایدار شاعر به معشوق.
فروتنی و تواضع: درخواست بخشش و لطف از معشوق.
آرزوی وصال: آرزوی رسیدن به معشوق و وصال با او.
تحمل رنج: آمادگی برای تحمل هر سختی برای رسیدن به معشوق.

تعبیر در فال:

اگر این غزل در فال حافظ بیاید، معمولاً به معنای عشق عمیق و پایدار، آرزوی رسیدن به یک هدف والا، و آمادگی برای تحمل سختی‌ها در راه رسیدن به آن است. همچنین می‌تواند به معنای نیاز به فروتنی و تواضع در برابر دیگران باشد.