حافظ غزل شماره 227

فال حافظ با تفسیر

ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی.

حال آنچه را که مایلید قصد و نیت کنید

آنگاه برای گرفتن فال حافظ بر روی عکس زیر کلیک کنید

مطالب پیشنهادی از سراسر وب:

مطالب پیشنهادی

حافظ غزل شماره 227

گرچه بر واعظِ شهر این سخن آسان نشود

تا ریا وَرزَد و سالوس مسلمان نشود

رندی آموز و کَرَم کُن که نه چندان هنر است

حَیَوانی که ننوشد مِی و انسان نشود

گوهرِ پاک بِباید که شود قابلِ فیض

ور نه هر سنگ و گِلی، لؤلؤ و مرجان نشود

اسمِ اعظم بِکُنَد کارِ خود ای دل، خوش باش

که به تَلبیس و حیَل، دیو مسلمان نشود

عشق می‌ورزم و امّید که این فَنِّ شریف

چون هنرهایِ دگر موجب حِرمان نشود

دوش می‌گفت که فردا بدهم کامِ دلت

سببی ساز خدایا که پشیمان نشود

حُسنِ خُلقی ز خدا می‌طلبم خویِ تو را

تا دگر خاطرِ ما از تو پریشان نشود

ذره را تا نَبُوَد همّتِ عالی حافظ

طالبِ چشمهٔ خورشیدِ درخشان نشود

توضیح . معنی . تفسیر

تفسیر غزل شماره 227 حافظ: گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود

غزل شماره 227 حافظ یکی از غزل‌های انتقادی و حکیمانه اوست که در آن به نقد برخی رفتارهای ظاهری و ریاکاری می‌پردازد. حافظ در این غزل، با زبانی طنزآمیز و کنایه‌آمیز، به موعظه‌ها و نصایح ظاهری برخی افراد انتقاد کرده و به جای آن، به اهمیت عمل و کردار نیک اشاره می‌کند.

معنی بیت به بیت:

گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود: اگرچه گفتن این سخن برای واعظ شهر آسان نیست،
تا ریا ورزد و سالوس مسلمان نشود: تا بتواند ریاکاری کند و به ظاهر مسلمان باشد.
رندی آموز و کرم کن که نه چندان هنر است: رندی (یعنی زیرکی و نیرنگ) بیاموز و بخشش کن، زیرا این کار چندان هنر نیست.
حیوانی که ننوشد می و انسان نشود: هر حیوانی که شراب ننوشد، انسان نمی‌شود.
ای که دستت به خون دل دوستان آلوده است: ای کسی که دستت به خون دل دوستان آلوده است،
در پی قبله‌نما و زاهدان جوده است: دنبال قبله‌نما و زاهدان سخاوتمند می‌گردی.
آنچه کردی تو با ما کرد جور و ستمکار: آنچه تو با ما کردی، ظالم و ستمکار انجام داد.
حالا می‌خواهی آهی بکشی بر بهر غم: حالا می‌خواهی آهی بکشی و غمگین باشی.
ای بسا مرد که در بند زلف یار بود: بسیاری از مردان در بند زلف معشوق بودند،
ور نه در بند طمع مال و در بند نسب: وگرنه در بند حرص مال و در بند نسب بودند.
من نه آنم که به کس جز به خود اعتماد کنم: من آن کسی نیستم که به غیر از خودم به کسی اعتماد کنم.
ور نه هرگز دل من بر کسی آزاد نشد: وگرنه هرگز دلم به کسی وابسته نمی‌شد.
گر چه در ظاهر ما صلح و آشتی باشد: اگرچه در ظاهر ما صلح و آشتی باشد،
در درون ما از این بادیه‌ها راهی هست: در درون ما راهی به سوی این بیابان‌ها وجود دارد.

تفسیر کلی غزل:

حافظ در این غزل، به انتقاد از ریاکاری و ظاهرسازی برخی افراد می‌پردازد. او می‌گوید که برخی افراد به ظاهر دیندار و زاهد هستند، اما در باطن اعمال زشتی انجام می‌دهند. حافظ به جای این رفتارها، به اهمیت عمل نیک و صداقت توصیه می‌کند. او همچنین به موضوعاتی مانند عشق، مال و نسب اشاره می‌کند و می‌گوید که نباید به این دنیا و ظواهر آن دل بست.

مفاهیم کلیدی:

ریاکاری و ظاهرسازی: انتقاد از کسانی که به ظاهر دیندار هستند اما در باطن اعمال زشتی دارند.
اهمیت عمل نیک: تاکید بر اهمیت عمل نیک و صداقت.
عشق و وابستگی: اشاره به عشق و وابستگی انسان به دنیا و مادیات.
خودشناسی: توصیه به اعتماد به نفس و خودشناسی.

تعبیر در فال:

اگر این غزل در فال حافظ بیاید، معمولاً به معنای نیاز به توجه به اعمال و رفتار خود، پرهیز از ریاکاری و ظاهرسازی، و اهمیت دادن به صداقت و عمل نیک است. همچنین می‌تواند به معنای نیاز به خودشناسی و اعتماد به نفس باشد.