حافظ غزل شماره 205

فال حافظ با تفسیر

ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی.

حال آنچه را که مایلید قصد و نیت کنید

آنگاه برای گرفتن فال حافظ بر روی عکس زیر کلیک کنید

مطالب پیشنهادی از سراسر وب:

مطالب پیشنهادی

حافظ غزل شماره 205

تا ز میخانه و مِی نام و نشان خواهد بود

سرِ ما خاکِ رَهِ پیرِ مُغان خواهد بود

حلقهٔ پیرِ مغان از ازلم در گوش است

بر همانیم که بودیم و همان خواهد بود

بر سرِ تربتِ ما چون گذری همّت خواه

که زیارتگَهِ رِندانِ جهان خواهد بود

برو ای زاهدِ خودبین که ز چشمِ من و تو

رازِ این پرده نهان است و نهان خواهد بود

تُرکِ عاشق‌کُشِ من مست برون رفت امروز

تا دگر خونِ که از دیده روان خواهد بود

چشمم آن دَم که ز شوقِ تو نَهَد سر به لَحَد

تا دَمِ صبحِ قیامت نگران خواهد بود

بختِ حافظ گر از این گونه مدد خواهد کرد

زلفِ معشوقه به دستِ دگران خواهد بود

توضیح . معنی . تفسیر

تفسیر غزل شماره 205 حافظ: تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

غزل شماره 205 حافظ یکی از غزل‌های مشهور و پررمز و راز دیوان اوست. این غزل به زیبایی به موضوع عشق، شراب، عرفان و زندگی دنیوی می‌پردازد. حافظ در این غزل، با زبانی لطیف و عرفانی، به بیان مفاهیم عمیق و پیچیده‌ای می‌پردازد.

معنی بیت به بیت:

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود: تا زمانی که از میخانه و شراب نام و نشانی باشد،
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود: سر ما خاک پای پیر مغان (عارفان و سالکان راه حق) خواهد بود.
حلقه پیر مغان از ازلم در گوش است: حلقه پیر مغان از ازل در گوش ماست (یعنی همیشه به دنبال راه حق بوده‌ایم).
بر همانیم که بودیم و همان خواهد بود: ما همان هستیم که بودیم و همان خواهیم بود.
هر که خواهد که تو را بشناسد این نکته بداند: هر کس که می‌خواهد تو را بشناسد، این نکته را بداند
که تو در چرخ برین جایگهی والا داری: تو در آسمان‌ها جایگاهی والا داری.
حافظا در طلب یار مباش بی‌صبر: ای حافظ، در طلب یار بی‌صبر نباش.
که یار آشناست و تو بیگانه‌ای: یار به تو آشناست اما تو به او بیگانه‌ای.

تفسیر کلی غزل:

حافظ در این غزل، به تمثیل میخانه و شراب به عنوان نمادهای عشق و عرفان می‌پردازد. او می‌گوید که تا زمانی که عشق و عرفان وجود داشته باشد، او و دیگر عارفان در خدمت آن خواهند بود. شاعر با زبان عرفانی، به جایگاه والای معشوق در عالم هستی اشاره می‌کند و می‌گوید که هر کس می‌خواهد به حقیقت برسد، باید به دنبال عشق و معرفت باشد.