حافظ غزل شماره 198

فال حافظ با تفسیر

ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی.

حال آنچه را که مایلید قصد و نیت کنید

آنگاه برای گرفتن فال حافظ بر روی عکس زیر کلیک کنید

مطالب پیشنهادی از سراسر وب:

مطالب پیشنهادی

حافظ غزل شماره 198

گفتم کِی ام دهان و لبت کامران کنند؟

گفتا به چشم هر چه تو گویی چُنان کنند

گفتم خَراجِ مصر طلب می‌کند لبت

گفتا در این معامله کمتر زیان کنند

گفتم به نقطهٔ دهنت خود که بُرد راه؟

گفت این حکایتیست که با نکته‌دان کنند

گفتم صَنم‌پَرست مشو با صَمَد نشین

گفتا به کویِ عشق هم این و هم آن کنند

گفتم هوایِ میکده غم می‌بَرَد ز دل

گفتا خوش آن کَسان که دلی شادمان کنند

گفتم شراب و خِرقه نه آیینِ مذهب است

گفت این عمل به مذهبِ پیرِ مغان کنند

گفتم ز لَعلِ نوش‌ْلبان پیر را چه سود؟

گفتا به بوسهٔ شِکَرینَش جوان کنند

گفتم که خواجه کِی به سرِ حجله می‌رود؟

گفت آن زمان که مشتری و مَه قِران کنند

گفتم دعایِ دولت او وِردِ حافظ است

گفت این دعا ملایکِ هفت آسمان کنند

توضیح . معنی . تفسیر

تفسیر غزل شماره 198 حافظ: گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

غزل شماره 198 حافظ یکی از غزل‌های عاشقانه و در عین حال عرفانی شاعر است که در آن، حافظ به تمجید از معشوق و بیان ارادت خود به او می‌پردازد.

معنی بیت به بیت:

گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند: من پرسیدم چه کسی باعث می‌شود دهان و لب تو (یعنی کلام و سخنان تو) کامروا و مؤثر شوند؟
گفت این دعا ملایک هفت آسمان کنند: جواب شنیدم که این دعا را فرشتگان هفت آسمان می‌کنند.
گفتم: حافظ پیوسته برای دولت و دستگاه او دعا می‌کند: گفتم: حافظ همیشه برای دولت و مقام او دعا می‌کند.
که همواره در سعادتمندی و اوج قدرت باشد: تا او همیشه در سعادت و قدرت باشد.
آنچه دارم ز نعمت دو جهان از اوست: هرچه از نعمت‌های دنیا دارم از اوست.
کیست جز او که مرا یار و یاور بود: چه کسی جز او می‌تواند یار و یاور من باشد؟
گر چه من گنه‌کارم و او بخشنده است: اگرچه من گناهکارم و او بخشنده است.
لیک من از برای او شرمسارم: ولی من از او شرمنده‌ام.
هر چه گویم همه از عشق توست و بس: هر چه می‌گویم همه از عشق توست و بس.
حافظا در طلب یار مباش بی‌صبر: ای حافظ، در طلب یار بی‌صبر مباش.
که یار آشناست و تو بیگانه‌ای: یار به تو آشناست اما تو به او بیگانه‌ای.

تفسیر کلی غزل:

حافظ در این غزل، به عظمت و شکوه معشوق خود می‌پردازد و می‌گوید که همه نعمت‌ها و خوبی‌ها از اوست. او از اینکه نمی‌تواند به اندازه کافی از معشوق خود تشکر کند، شرمسار است. شاعر با زبانی پرشور و عاشقانه، عشق و ارادت خود را به معشوق ابراز می‌کند.