تفسیر غزل شماره 181 حافظ: بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

غزل شماره 181 حافظ یکی از غزل‌های عمیق و پرمعنای اوست که به موضوع عشق، جدایی و دلدادگی می‌پردازد. حافظ در این غزل، با زبانی زیبا و احساسی، درد جدایی از معشوق را بیان می‌کند و به بیان زیبایی‌های یار و دلتنگی خود می‌پردازد.

معنی بیت به بیت:

• بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند: از این پس، دست من و دامن آن سرو بلند قامت از هم جدا خواهد شد.
• که به بالای چمن از بن و بیخم برکند: که از ریشه و بنیان از چمنزار بلند شد.
• حاجت مطرب و می نیست تو برقع بگشا: نیازی به موسیقی و شراب نیست، تو روبندت را باز کن.
• که به رقص آوردم آتش رویت چو سپند: تا با دیدن آتشین روی تو به رقص درآیم.
• ای شکارچی، آهوی مشک بوى مرا صید نکن: ای شکارچی، آهوی مشک بویی را شکار نکن.
• از چشم سیاهش شرم داشته باش و او را با کمند مبند: از چشم سیاهش شرم داشته باش و او را با کمند به بند نکش.
• گر چه حافظ به تو رسوا شد و رسوای جهان: اگرچه حافظ به خاطر تو رسوا شد و آوازه بدی در جهان پیدا کرد.
• لیک در خلوتگه دل همچنان دوست تو ماند: اما در خلوتگاه دل، همچنان دوستدار تو باقی ماند.

تفسیر کلی غزل:

حافظ در این غزل، به جدایی از معشوق و دلتنگی ناشی از آن می‌پردازد. او با استفاده از تشبیه‌های زیبا و زبانی دلنشین، زیبایی یار و شدت علاقه خود را به او نشان می‌دهد. همچنین، شاعر به رسوایی و بدنامی که به خاطر عشق خود متحمل شده است، اشاره می‌کند اما تأکید می‌کند که دلدادگی او به یار همچنان پابرجاست.

مفاهیم کلیدی:

• جدایی و دلتنگی: درد جدایی از معشوق و دلتنگی ناشی از آن.
• عشق و علاقه: عشق عمیق شاعر به یار.
• زیبایی یار: توصیف زیبایی‌های ظاهری و باطنی معشوق.
• رسوایی و بدنامی: تحمل بدنامی به خاطر عشق.

تعبیر در فال:

اگر این غزل در فال حافظ بیاید، معمولاً به معنای جدایی، دلتنگی و عشق نافرجام است. همچنین می‌تواند به معنای تحمل سختی‌ها به خاطر عشق و وفاداری به معشوق باشد.

کاربردهای این غزل:

• بیان احساسات: این غزل به زیبایی احساسات عمیق شاعر را بیان می‌کند.
• توصیف عشق: حافظ در این غزل به توصیف زیبایی‌های عشق می‌پردازد.
• تحمل سختی‌ها: این غزل به ما می‌آموزد که برای رسیدن به عشق، گاهی باید سختی‌ها را تحمل کنیم.