غزل شماره 172 حافظ یکی از عاشقانه‌ترین و عمیق‌ترین غزل‌های اوست که به تمامیت و عمق عشق و تأثیرات شگفت‌انگیز آن بر روح و روان انسان می‌پردازد.

معنی بیت به بیت:

• عشق تو نهال حیرت آمد: عشق تو در دل من نهالی از حیرت و شگفتی کاشت. یعنی عشق تو باعث شد که من در حیرت و شگفتی از عظمت و زیبایی آن فرو روم.
• وصل تو کمال حیرت آمد: رسیدن به تو و وصل با تو، کمال این حیرت بود. یعنی اوج حیرت من در رسیدن به تو تجلی یافت.
• بس غرقه حال وصل کآخر هم بر سر حال حیرت آمد: آنقدر در لذت وصل تو غرق شدم که در نهایت باز هم به همان حالت حیرت اولیه بازگشتم. یعنی لذت وصل به تو آنقدر عمیق و شگفت‌انگیز بود که باز هم مرا به حیرت وامی‌داشت.
• یک دل بنما که در ره او بر چهره نه خال حیرت آمد: یک دل نشانم بده که در راه عشق تو، هیچ نشانه‌ای از حیرت بر چهره نداشته باشد. یعنی عشق تو چنان بر دل انسان تأثیر می‌گذارد که حیرت از چهره او هویدا می‌شود.

تفسیر کلی غزل:

حافظ در این غزل، عشق را به عنوان یک نیروی قدرتمند و شگفت‌انگیز توصیف می‌کند که می‌تواند انسان را به اعماق وجودش ببرد و او را متحول کند. عشق در این غزل، نه تنها یک احساس، بلکه یک تجربه عرفانی و معنوی است که انسان را به حیرت وامی‌دارد.

مفاهیم کلیدی:

• حیرت: حیرت در این غزل به معنای شگفتی، تعجب و تحیر عمیق است که از مواجهه با عشق حاصل می‌شود.
• وصل: وصل به معنای رسیدن به معشوق و اتحاد با اوست.
• دل: دل در اینجا نماد مرکز احساسات و عواطف انسان است.

تعبیر در فال:

اگر این غزل در فال حافظ بیاید، معمولاً به معنای رسیدن به عشق عمیق و معنوی، تجربه‌ای شگفت‌انگیز و تحول‌آمیز در زندگی است. همچنین می‌تواند نشان‌دهنده حیرت و شگفتی از رویدادی باشد که در زندگی فرد رخ می‌دهد.

کاربردهای این غزل:

• درک عمیق از عشق: این غزل به ما کمک می‌کند تا عشق را به عنوان یک نیروی قدرتمند و شگفت‌انگیز درک کنیم.
• توصیف تجربه عرفانی: این غزل تجربه‌ای عرفانی و معنوی از عشق را به تصویر می‌کشد.
• الهام‌بخش بودن: این غزل می‌تواند برای شاعران و هنرمندان الهام‌بخش باشد.