تفسیر غزل شماره 469 حافظ: اتت روائح رند الحمی و زاد غرامی

غزل شماره 469 حافظ یکی از عاشقانه‌ترین و زیباترین غزل‌های دیوان اوست که شاعر در آن با زبانی شیوا و تصاویری بدیع، به موضوعاتی همچون عشق، دوری از معشوق، انتظار و امیدواری پرداخته است.

مفهوم کلی غزل:

این غزل در واقع بیانگر دوری شاعر از معشوق و انتظار او برای دیدار یار است. شاعر با استفاده از زیباترین واژه‌ها و تشبیهات، به توصیف دلتنگی خود پرداخته و امیدوار است که پیام او به معشوق برسد.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول: “اتت روائح رند الحمی و زاد غرامی”

  شاعر می‌گوید: به تو رسید بوی رندی من و زادگاه عزیزم. یعنی بوی دوری و دلتنگی من به تو رسیده است.

• بیت دوم: “فدای خاک در دوست باد جان گرامی”

  شاعر می‌گوید: جان عزیزم فدای خاک پای دوست باد. این بیت نشان از عشق و ارادت شاعر به معشوق دارد.

• بیت سوم: “پیام دوست شنیدن سعادت است و سلامت”

  شاعر می‌گوید: شنیدن پیام دوست، سعادت و سلامتی است.

• بیت چهارم: “من المبلغ عنی الی سعاد سلامی”

  شاعر می‌گوید: چه کسی پیام مرا به سعادت (یعنی معشوق) می‌رساند؟

• بیت‌های بعدی: بیت‌های بعدی غزل نیز به همین ترتیب، به موضوعاتی مانند دوری، انتظار، عشق و امیدواری می‌پردازند.

نکات قابل توجه:

• عشق و دوری: در این غزل، عشق و دوری از هم جدا نیستند و در کنار هم وجود دارند.
• انتظار و امیدواری: شاعر با وجود دوری از معشوق، همچنان امیدوار به دیدار اوست.
• پیام: شاعر به دنبال راهی برای رساندن پیام خود به معشوق است.

نتیجه‌گیری:

غزل 469 حافظ، یک غزل عاشقانه و پر از احساس است که به زیبایی دوری و انتظار عاشق را به تصویر می‌کشد. این غزل، یکی از غزل‌های محبوب حافظ است که هر بار با خواندن آن، احساس دلتنگی و انتظار را در دل انسان زنده می‌کند.