تفسیر غزل شماره 270 حافظ: درد عشقی کشیده‌ام که مپرس

یک غزل عاشقانه و پر از درد

این غزل زیبا از حافظ، بیانگر عشق عمیق و دردناک شاعر است. حافظ در این غزل، به زیبایی به موضوعاتی چون عشق نافرجام، امید و ناامیدی می‌پردازد.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول: درد عشقی کشیده‌ام که مپرس شاعر می‌گوید دردی از عشق کشیده که گفتنش سخت است. این بیت نشان از عمق رنج و عذابی است که شاعر متحمل شده است.
• دیشب به گوش خود از دهان او حرف‌ها و وعده‌هایی شیرین شنیدم که مپرس، گفتنی نیست شاعر می‌گوید دیشب از زبان معشوق حرف‌ها و وعده‌های شیرینی شنیده است که گفتنش بی‌فایده است.
• امروز گفتی که برو که مرا از تو حوصله‌ای نیست شاعر می‌گوید امروز معشوق به او گفته که برود و دیگر حوصله‌اش را ندارد.
• ای بی‌وفا مرو که مرا جز تو کسی نیست شاعر از معشوق می‌خواهد که او را تنها نگذارد، زیرا جز او کسی را ندارد.
• جز خون جگر آه که از من نبرید شاعر می‌گوید جز آه و خون جگر چیزی از او نگیر.
• بگذر زینجا که مرا جز تو کسی نیست شاعر دوباره از معشوق می‌خواهد که از این جا بگذرد، زیرا جز او کسی را ندارد.

تفسیر کلی

در این غزل، حافظ با زبانی بسیار زیبا و احساساتی، به توصیف عشق نافرجام و دلتنگی خود می‌پردازد. او از معشوق می‌خواهد که به او توجه کند و به آرزویش برسد.

نکات قابل توجه:

• عشق نافرجام: این غزل، بیانگر عشق نافرجام و دلتنگی شاعر است.
• امید و ناامیدی: شاعر در عین حال که از دوری معشوق رنج می‌برد، اما امیدوار به دیدار او نیز هست.
• توصیف احساسات: شاعر با استفاده از کلمات احساسی، به خوبی توانسته است احساسات خود را منتقل کند.

تعبیر فال:

اگر این غزل به عنوان فال انتخاب شود، می‌تواند نشانه‌ای از دلتنگی، عشق نافرجام و انتظار باشد. همچنین، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی نیاز به توجه و محبت باشد.