تفسیر غزل شماره 135 حافظ: چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

مقدمه

غزل شماره 135 حافظ، یکی از عاشقانه‌ترین و پرشورترین غزل‌های این شاعر بزرگ است. حافظ در این غزل، عشق سوزان خود به معشوق را با زیباترین عبارات و تشبیهات بیان کرده است.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول و دوم: مانند باد عزم رفتن به سوی یار را دارم و نفس خود را به بوی خوش او معطر خواهم کرد.
• بیت سوم و چهارم: گذراندن عمر بدون شراب و معشوق بیهوده است.
• بیت پنجم و ششم: در هر کجا که نگاه می‌کنم تو را می‌بینم، زیرا تو را در دل و نگاه خود جای داده‌ام.
• بیت هفتم و هشتم: مانند گل به سوی باغ وجود تو می‌رویم تا از بوی خوشت مست شویم.
• بیت نهم و دهم: اگرچه در پی یار جان دادن هم بکنم، اما از وصل تو هرگز ناامید نمی‌شوم.
• بیت یازدهم و دوازدهم: اگر نگاه تو به من بیفتد، جانم به خاک راهت شستشو خواهد یافت.
• بیت سیزدهم و چهاردهم: حافظ به جان تو سوگند یاد می‌کند که تا ابد تو را در دل و دیده جای دهد.

تفسیر کلی غزل:

در این غزل، حافظ به توصیف عشق سوزان خود به معشوق پرداخته است. او با استفاده از نمادهای باد، گل و شراب، به بیان احساسات درونی خود پرداخته است.

• عشق سوزان: مضمون اصلی غزل، عشق سوزان شاعر به معشوق است.
• وصال: شاعر آرزوی وصال با معشوق را دارد.
• جانفشانی: شاعر حاضر است برای رسیدن به معشوق جان خود را فدا کند.
• عشق جاودان: عشق شاعر به معشوق، عشقی جاودان و پایدار است.

نکات کلیدی:

• عشق به عنوان هدف: عشق به معشوق، هدف اصلی زندگی شاعر است.
• طبیعت و عشق: طبیعت به عنوان آیینه‌ای برای نمایش عشق و زیبایی در نظر گرفته شده است.
• جستجوی حقیقت: عشق به معشوق، در واقع جستجویی برای رسیدن به حقیقت و کمال است.

تفسیرهای مختلف:

این غزل مانند بسیاری از غزل‌های حافظ، دارای لایه‌های معنایی متعدد است و هر خواننده‌ای با توجه به جهان بینی خود می‌تواند تفسیرهای متفاوتی از آن ارائه دهد. برخی مفسران بر جنبه عاشقانه این غزل تاکید دارند و برخی دیگر بر جنبه‌های عرفانی آن.

در کل:

غزل شماره 135 حافظ، یک اثر عاشقانه و عرفانی است که خواننده را به دنیای عواطف و جستجوی حقیقت می‌برد. این غزل، به عنوان یکی از شاهکارهای حافظ شناخته می‌شود و همواره مورد توجه علاقه‌مندان به شعر بوده است.