تفسیر غزل شماره 117 حافظ: دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

غزل شماره 117 حافظ یکی از عاشقانه‌ترین و در عین حال عمیق‌ترین غزل‌های این شاعر بزرگ است. در این غزل، حافظ با زبانی بسیار زیبا و احساساتی، دوری از معشوق را توصیف کرده و از فراغ او شکایت می‌کند.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول و دوم: دل ما در دوری از روی تو، از باغ و چمن نیز بیزار است و چشمان ما به دنبال روی تو همچون آب حیات تشنه است.
• بیت سوم و چهارم: اگرچه جای تو بهشت است و جای ما دوزخ، اما عشق تو در جان ما همچون آتش وصال می‌سوزد.
• بیت پنجم و ششم: هر کجا که می‌روی و هر طرف که نگاه می‌کنی، چشم ما به انتظار توست و تو در نظر ما هزاران جلوه داری.
• بیت هفتم و هشتم: اگرچه ما در قفس گرفتاریم و تو در باغ بهشت، اما دل ما با توست و با تو آشنایی دیرینه دارد.
• بیت نهم و دهم: هر جا که گلی می‌بینیم یاد تو به خاطرمان می‌آید و هر جا که بلبلی آواز می‌خواند، نام تو را می‌شنویم.
• بیت یازدهم و دوازدهم: نگذار این دل شیفته تو را فراموش کند، زیرا در این دریای فنا، این دل به تو نیاز دارد.
• بیت سیزدهم و چهاردهم: تا کی این چشم به راه تو بماند و آن جمال بی‌نظیر تو را نبیند؟
• بیت پانزدهم و شانزدهم: ای نسیم سحر، از گل رخ یارت خبر بیاور تا دل ما دوباره زنده شود.

تفسیر کلی غزل:

در این غزل، حافظ به زیبایی دوری از معشوق را توصیف کرده و از فراغ او شکایت می‌کند. او با استفاده از تشبیهات زیبا و عبارات دلنشین، احساسات خود را به خواننده منتقل می‌کند. این غزل، نشان‌دهنده‌ی عشق عمیق و وابستگی شدید شاعر به معشوق است.

نکات کلیدی:

• عشق و دوری: مضمون اصلی این غزل، عشق و دوری از معشوق است.
• تشبیهات زیبا: شاعر از تشبیهات بسیار زیبا و متنوعی برای توصیف احساسات خود استفاده می‌کند.
• عشق عمیق: شاعر عشق عمیقی به معشوق دارد.
• زبان لطیف: زبان شاعر در این غزل بسیار لطیف و دلنشین است.

در کل، غزل 117 حافظ، یک اثر عاشقانه و پر از احساسات است که خواننده را به دنیای عواطف و زیبایی‌های طبیعت می‌برد.