حافظ غزل شماره 26
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
حافظ غزل شماره 26
زلفآشفته و خِویکرده و خندانلب و مست
پیرهنچاک و غزلخوان و صُراحی در دست
نرگسش عَربدهجوی و لبش افسوسکنان
نیم شب، دوش به بالین من آمد، بنشست
سر فرا گوش من آورد به آوازِ حزین
گفت: ای عاشقِ دیرینهٔ من، خوابت هست؟
عاشقی را که چنین بادهٔ شبگیر دهند
کافر عشق بُوَد گر نشود باده پرست
برو ای زاهد و بر دُردکشان خرده مگیر
که ندادند جز این تُحفه به ما روزِ الست
آن چه او ریخت به پیمانهٔ ما نوشیدیم
اگر از خَمرِ بهشت است وگر بادهٔ مست
خندهٔ جامِ می و زلفِ گرهگیرِ نگار
ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست
توضیح . معنی . تفسیر
غزل شماره 26 : زلفآشفته و خِویکرده و خندانلب و مست
این غزل یکی از مشهورترین و محبوبترین غزلهای حافظ است که به زیبایی حال و هوای عاشق را توصیف میکند.
تفسیر غزل:
در این غزل، حافظ با زبانی بسیار زیبا و شیوا، به توصیف معشوق خود میپردازد و از زیبایی و جذابیت او سخن میگوید. او معشوق را به گل، سرو و بید مجروح تشبیه میکند تا زیبایی و لطافت او را نشان دهد.
- عشق و دلدادگی: حافظ به شدت شیفته معشوق خود است و عشق به او، تمام وجود او را فرا گرفته است.
- توصیف معشوق: حافظ با استفاده از زیباترین کلمات، معشوق خود را توصیف میکند و او را به عنوان موجودی بینظیر و جذاب معرفی میکند.
- حال عاشق: حافظ با استفاده از تشبیهات زیبا، حال عاشق را توصیف میکند و میگوید که دلش همچون بیدی مجروح است.
- تلاش برای رسیدن به معشوق: حافظ برای رسیدن به معشوق تلاش فراوان میکند و از هیچ کوششی فروگذار نمیکند.
به طور کلی، این غزل، یک غزل عاشقانه بسیار زیباست که در آن حافظ به زبان ساده و بیپرده، عشق خود را به معشوق بیان میکند.
نکات قابل توجه در تفسیر این غزل:
- توجه به صنایع ادبی: استفاده از صنایع ادبی مانند تشبیه، استعاره و کنایه در این غزل بسیار چشمگیر است.
- در نظر گرفتن بافت تاریخی و اجتماعی: برای درک بهتر این غزل، باید به بافت تاریخی و اجتماعی زمان حافظ نیز توجه کرد.
- توجه به دیدگاههای مختلف: در تفسیر غزلها، دیدگاههای مختلفی وجود دارد و هر فرد میتواند بر اساس فهم و درک خود، تفسیر متفاوتی ارائه دهد.
مطالب پیشنهادی از سراسر وب: