تفسیر غزل شماره 272 حافظ: بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش

یک دعوت عاشقانه و پرشور

این غزل زیبا از حافظ، دعوتی عاشقانه و پرشور از معشوق برای بازگشت و دلجویی از شاعر است. حافظ در این غزل، به زیبایی به موضوعاتی چون عشق، دلتنگی و انتظار می‌پردازد.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول: بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش شاعر از معشوق می‌خواهد که بازگردد و همدم دل او شود.
• که من به فراق رویت، زار و نالان باشم شاعر می‌گوید که در فراق معشوق، غمگین و ناراحت است.
• به آن دلدار که می‌گفت: دل نگران تو هستم، بگو: منتظر باش که به زودی به سلامتی می‌رسم. شاعر به دلدار خود که گفته بود نگران اوست، می‌گوید منتظر بمان که به زودی به سلامت برمی‌گردم.
• مگر نه این بود که می‌گفتی که جان من تویی؟ شاعر از معشوق می‌پرسد که آیا نگفته بود که جان اوست؟
• که من به غیر تو در عالم ندارم کسی شاعر می‌گوید که جز معشوق کسی را در دنیا ندارد.
• که من به غیر تو در عالم ندارم کسی تکرار این بیت بر تاکید شاعر بر وابستگی به معشوق دلالت دارد.

تفسیر کلی

در این غزل، حافظ با زبانی بسیار زیبا و احساساتی، به توصیف عشق و دلتنگی خود می‌پردازد. او از معشوق می‌خواهد که به او بازگردد و به او آرامش دهد.

نکات قابل توجه:

• عشق و دلتنگی: این غزل، بیانگر عشق عمیق و دلتنگی شاعر است.
• انتظار: شاعر با اشتیاق به بازگشت معشوق انتظار می‌کشد.
• وابستگی: شاعر وابستگی شدیدی به معشوق دارد.

تعبیر فال:

اگر این غزل به عنوان فال انتخاب شود، می‌تواند نشانه‌ای از پایان دوری و آغاز دوباره یک رابطه باشد. همچنین، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی برآورده شدن آرزوها و رسیدن به خواسته‌ها باشد.