حافظ غزل شماره 477
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
مطالب پیشنهادی
حافظ غزل شماره 477
دو یار زیرک و از باده کهن دو منی
فراغتی و کتابی و گوشه چمنی
من این مقام به دنیا و آخرت ندهم
اگر چه در پِیام افتند هر دم انجمنی
هر آن که کنج قناعت به گنج دنیا داد
فروخت یوسف مصری به کمترین ثمنی
بیا که رونق این کارخانه کم نشود
به زهد همچو تویی یا به فسق همچو منی
ز تندباد حوادث نمیتوان دیدن
در این چمن که گلی بوده است یا سمنی
ببین در آینه جام نقش بندی غیب
که کس به یاد ندارد چنین عجب زمنی
از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت
عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی
به صبر کوش تو ای دل که حق رها نکند
چنین عزیز نگینی به دست اهرمنی
مِزاجِ دَهْرْ تَبَهْ شد در این بلا حافظ
کجاست فکر حکیمی و رای برهمنی
توضیح . معنی . تفسیر
تفسیر غزل شماره 477 حافظ: دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
غزل شماره 477 حافظ یکی از غزلهای زیبا و پر معنی دیوان اوست که مضمون اصلی آن، لذت بردن از زندگی، دوستی و همراهی با دوستان و اهمیت توجه به لحظه حال است. حافظ در این غزل، با زبانی ساده و شیوا، به توصیف یک مجلس بزم و نشاط با دوستان میپردازد و از لذتهای این زندگی گذرا سخن میگوید.
مفهوم کلی غزل:
در این غزل، حافظ از دو یار زیرک و باده کهن به عنوان نمادهایی از لذت و خوشی یاد میکند و از مخاطب خود میخواهد که از این فرصتها استفاده کرده و به دنبال لذت بردن از زندگی باشد. شاعر در واقع به مخاطب خود یادآوری میکند که عمر کوتاه است و باید از هر لحظه آن نهایت استفاده را برد.
تفسیر بیت به بیت:
بیت اول: “دو یار زیرک و از باده کهن دومنی”
شاعر میگوید: دو دوست دانا و شراب کهنهای که طعم آن بسیار دلنشین است. این بیت، آغازین و محوریترین بیت غزل است که کل مفاهیم بعدی را در بر میگیرد.
بیت دوم: “فراغتی و کتابی و گوشه چمنی”
شاعر میگوید: اوقات فراغتی، کتابی برای مطالعه و گوشهای از باغچه. این بیت، به توصیف فضایی آرام و دلنشین برای گذراندن وقت میپردازد.
بیت سوم: “من این مقام به دنیا و آخرت ندهم”
شاعر میگوید: من این جایگاه و لذت را به هیچ چیز در دنیا و آخرت نمیدهم. این بیت، نشان از اهمیت این لحظه و لذت بردن از آن برای شاعر دارد.
بیت چهارم: “اگر چه در پی ام افتند هر دم انجمنی”
شاعر میگوید: اگرچه هر لحظه گروهی از مردم به دنبال من بیایند. این بیت، به محبوبیت و جایگاه اجتماعی شاعر اشاره دارد.
نکات قابل توجه:
- لذت بردن از زندگی: لذت بردن از زندگی و استفاده از فرصتها، مضمون اصلی این غزل است.
- دوستی و همراهی: دوستی و همراهی با دوستان، یکی از مهمترین لذتهای زندگی است.
- شراب به عنوان نماد: شراب در این غزل، نمادی از لذت و خوشی است.
- لحظه حال: شاعر بر اهمیت لحظه حال تأکید میکند و از مخاطب خود میخواهد که از این لحظه لذت ببرد.
نتیجهگیری:
غزل 477 حافظ، یک غزل شاد و پر انرژی است که به زیبایی لذت بردن از زندگی و دوستی را به تصویر میکشد. این غزل، نشان از روحیه شاداب و لذتجو شاعر دارد. با خواندن این غزل، میتوان به درک بهتری از اهمیت لذت بردن از زندگی و دوستی رسید.
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
مطالب پیشنهادی