حافظ غزل شماره 467
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
مطالب پیشنهادی
حافظ غزل شماره 467
زان می عشق، کز او پخته شود هر خامی
گرچه ماه رمضان است بیاور جامی
روزها رفت که دست من مسکین نگرفت
زلف شمشادقدی، ساعد سیماندامی
روزه هرچند که مهمان عزیز است ای دل
صحبتش موهبتی دان و شدن، انعامی
مرغ زیرک به در خانقه اکنون نپرد
که نهادهست به هر مجلس وعظی دامی
گله از زاهد بدخو نکنم؛ رسم این است
که چو صبحی بدمد، در پی اش افتد شامی
یار من چون بخرامد به تماشای چمن
برسانش ز من ای پیک صبا پیغامی
آن حریفی که شب و روز می صاف کشد
بود آیا که کند یاد ز دردآشامی
حافظا گر ندهد دادِ دلت آصف عهد
کام دشوار به دست آوری از خودکامی
توضیح . معنی . تفسیر
تفسیر غزل شماره 467 حافظ: زان می عشق کز او پخته شود هر خامی
غزل شماره 467 حافظ یکی از غزلهای عمیق و پرمعنای دیوان اوست که شاعر در آن با زبانی شیوا و تصاویری بدیع، به موضوعاتی همچون عشق، عرفان، توبه و امیدواری پرداخته است. این غزل، توصیفی است از حالتی درونی و اندیشهای عمیق شاعر که به جستجوی حقیقت و کمال میپردازد.
مفهوم کلی غزل:
در این غزل، حافظ با استفاده از نمادهای عرفانی، به توصیف حالتی درونی و جستجوی خود برای رسیدن به حقیقت میپردازد. شاعر از یک سو به دنیا و تعلقات دنیوی دلبسته است و از سوی دیگر، به دنبال حقیقت و کمال است. او با استفاده از نماد شراب، به عشق الهی و عرفان اشاره میکند.
تفسیر بیت به بیت:
بیت اول: “زان می عشق کز او پخته شود هر خامی”
شاعر میگوید: از آن شراب عشق که هر خام و ناپختهای را پخته میکند. این بیت به معنای آن است که عشق میتواند انسان را از حالت خام و ناپخته به کمال برساند.
بیت دوم: “گر چه ماه رمضان است بیاور جامی”
شاعر میگوید: با وجود ماه رمضان، جام شراب بیاور. این بیت نشان میدهد که عشق حقیقی، فراتر از ظواهر و مناسک دینی است.
بیت سوم: “روزها رفت که دست من مسکین نگرفت زلف شمشادقدی ساعد سیم اندامی”
شاعر میگوید: روزها گذشت که دست من به زلف معشوق نرسید. این بیت نشان از دوری شاعر از معشوق و آرزوی وصال او دارد.
بیت چهارم: “ای بسا شب که من گریستم به یاد آن یار”
شاعر میگوید: شبهای بسیاری را به یاد یار گریستم.
بیتهای بعدی: بیتهای بعدی غزل نیز به همین ترتیب، به موضوعاتی مانند عشق، عرفان، توبه و جستجوی حقیقت میپردازند.
نکات قابل توجه:
- شراب به عنوان نماد عشق: شراب در این غزل، نماد عشق الهی و عرفان است.
- ماه رمضان و شراب: تضاد بین ماه رمضان (ماه روزه و عبادت) و شراب (نماد عشق) نشان از عمق مفاهیم عرفانی این غزل است.
- توبه و بازگشت: شاعر از گناهان گذشته خود پشیمان است و به دنبال توبه و بازگشت به سوی خدا است.
نتیجهگیری:
غزل 467 حافظ، یک غزل عرفانی و عمیق است که به جستجوی انسان برای یافتن حقیقت و کمال میپردازد. شاعر در این غزل، با استفاده از زبان رمزآلود و تصاویر زیبا، به توصیف حالتی درونی و پیچیده میپردازد. این غزل، یکی از غزلهای ماندگار حافظ است که برای درک کامل آن، نیاز به مطالعه و تأمل بیشتری است.
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
مطالب پیشنهادی