حافظ غزل شماره 381

فال حافظ با تفسیر

ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی.

حال آنچه را که مایلید قصد و نیت کنید

آنگاه برای گرفتن فال حافظ بر روی عکس زیر کلیک کنید

مطالب پیشنهادی از سراسر وب:

مطالب پیشنهادی

حافظ غزل شماره 381

گرچه ما بندگان پادشهیم

پادشاهان ملک صبحگهیم

گنج در آستین و کیسه تهی

جام گیتی نما و خاک رهیم

هوشیار حضور و مست غرور

بحر توحید و غرقه گنهیم

شاهد بخت چون کرشمه کند

ماش آیینه رخ چو مهیم

شاه بیدار بخت را هر شب

ما نگهبان افسر و کلهیم

گو غنیمت شمار صحبت ما

که تو در خواب و ما به دیده گهیم

شاه منصور واقف است که ما

روی همت به هر کجا که نهیم

دشمنان را ز خون کفن سازیم

دوستان را قبای فتح دهیم

رنگ تزویر پیش ما نبود

شیر سرخیم و افعی سیهیم

وام حافظ بگو که بازدهند

کرده‌ای اعتراف و ما گوهیم

توضیح . معنی . تفسیر

تفسیر غزل شماره 381 حافظ: گر چه ما بندگان پادشهیم

غزل 381 حافظ یکی از غزل‌های عمیق و عرفانی حافظ است که به موضوع انسان، هستی و جایگاه او در جهان می‌پردازد. حافظ در این غزل، با زبانی زیبا و پر رمز و راز، به بررسی پیچیدگی‌های وجود انسان و ارتباط او با خداوند می‌پردازد.

تفسیر بیت به بیت:

بیت اول: “گر چه ما بندگان پادشهیم”؛ حافظ در این بیت می‌گوید که ما همه بنده پادشاه هستیم.
بیت دوم: “کرده‌ای اعتراف و ما گُوَهیم”؛ حافظ می‌گوید که ما به این بندگی اعتراف می‌کنیم اما در عمل گناهکار هستیم.
بیت سوم: “پادشاهان ملک صبحگهیم”؛ حافظ می‌گوید که ما پادشاهان ملک صبحگاهی هستیم.
بیت چهارم: “گنج در آستین و کیسه تهی”؛ حافظ می‌گوید که ما گنجی در آستین داریم اما کیسه ما خالی است.
بیت پنجم: “جام گیتی نما و خاک رهیم”؛ حافظ می‌گوید که ما جامی هستیم که عالم در آن نمایان است اما در نهایت به خاک می‌شویم.
بیت ششم: “هوشیار حضور و مست غرور”؛ حافظ می‌گوید که ما هم هوشیار هستیم و هم مست غرور.
بیت هفتم: “بحر توحید و غرقه گنهیم”؛ حافظ می‌گوید که ما در دریای توحید غرق هستیم اما در گناه غرق شده‌ایم.

تفسیر کلی:

در این غزل، حافظ به تضادهای موجود در وجود انسان می‌پردازد. او می‌گوید که انسان هم بنده خداست و هم گناهکار، هم پادشاه است و هم فقیر، هم دانا است و هم نادان. این تضادها نشان‌دهنده پیچیدگی وجود انسان است. حافظ در این غزل، به انسان یادآوری می‌کند که به جای غرور و خودبینی، باید به بندگی خداوند توجه کند و به دنبال کمال باشد.

نکات قابل توجه:

تضادها: در این غزل، تضادهای بسیاری وجود دارد که نشان‌دهنده پیچیدگی وجود انسان است.
بندگی خدا: حافظ بر بندگی خداوند تاکید می‌کند.
گناه و تقصیر: حافظ به گناه و تقصیر انسان اشاره می‌کند.
عرفان: این غزل، یکی از غزل‌های عرفانی حافظ است و به مفاهیم عمیق عرفانی اشاره می‌کند.