تفسیر غزل شماره 278 حافظ: شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش

یک دعوت به فراموشی و بیخیالی

این غزل حافظ، دعوتی است به فراموشی رنج‌ها و سختی‌های زندگی و غرق شدن در لذت لحظات. شاعر در این غزل، با استفاده از نماد شراب، به دنبال فراموشی دردها و رنج‌های دنیوی است.

تفسیر بیت به بیت:

• شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش: شاعر به دنبال شرابی است که بسیار قوی باشد و بتواند او را از دردها و رنج‌ها بی‌خبر کند.
• که در پیالهٔ خونینم ز هر چه هست فراموش: شاعر می‌خواهد در جام شراب خونین همه چیز را فراموش کند.
• ز بادهٔ ناب که جانم بشوید از هر نقص
• که من ز بند زمان و مکان برون آیم: شاعر می‌خواهد با نوشیدن شراب ناب، از بند زمان و مکان رها شود.
• ز هر چه هست بریدم ز مهر و ماه و اختر
• که چشم حسرتم از هر چه هست برگیرم: شاعر از همه چیز بریده است و چشم امیدش را از همه چیز بسته است.

تفسیر کلی

در این غزل، حافظ به دنبال فراموشی دردها و رنج‌های زندگی است. او با استفاده از نماد شراب، به دنبال فرار از واقعیت و رسیدن به آرامش است. این غزل، بیانگر نوعی سرخوردگی و ناامیدی از زندگی است.

نکات قابل توجه:

• فراموشی و بیخیالی: مهمترین مضمون این غزل، فراموشی و بیخیالی است.
• شراب به عنوان نماد: شراب در این غزل، نماد فراموشی و رهایی از دردها است.
• سرخوردگی و ناامیدی: این غزل، بیانگر نوعی سرخوردگی و ناامیدی از زندگی است.

تعبیر فال:

اگر این غزل به عنوان فال انتخاب شود، می‌تواند نشانه‌ای از نیاز به استراحت و فرار از روزمرگی باشد. همچنین، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی احساس سرخوردگی و ناامیدی باشد.

در کل، این غزل، یک غزل غمگین و اندوهناک است که بیانگر نوعی یأس و ناامیدی است.

تفسیرهای متفاوت:

برخی مفسران معتقدند که منظور حافظ از شراب، عشق الهی است و این غزل، بیانگر جستجوی انسان برای رسیدن به کمال است. اما به طور کلی، این غزل بیشتر به عنوان یک بیان از درد و رنج انسان تفسیر می‌شود.