تفسیر غزل شماره 128 حافظ: نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

غزل شماره 128 حافظ یکی از غزل‌های مشهور و پر از نکته‌های عرفانی و اجتماعی این شاعر بزرگ است. این غزل به دلیل استفاده از نمادها و استعاره‌های فراوان، همواره مورد توجه مفسران و علاقه‌مندان به شعر حافظ بوده است.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول و دوم: در این شهر هیچ نگاری نیست که بتواند دل مرا ببرد. اگر بختم یاری کند، از این شهر می‌روم.
• بیت سوم و چهارم: کجاست کسی که به این زلف پریشان من بخندد یا طبیبی که مرا از غم هجران درمان کند؟
• بیت پنجم و ششم: هر کسی که از جام جهان (یعنی دنیا) مست شود، از غم آزاد و سبکبار می‌شود.

تفسیر کلی غزل:

در این غزل، حافظ از نبود معشوق و غم هجران شکایت می‌کند. او بیان می‌کند که در این دنیا کسی را نیافته که بتواند دل او را تسکین دهد.

• غم هجران: مضمون اصلی غزل، غم هجران و دوری از معشوق است.
• جستجوی معشوق: شاعر به دنبال معشوقی است که بتواند دل او را تسکین دهد.
• رهایی از دنیا: شاعر از دنیا و تعلقات دنیوی دلزده شده است.

نکات کلیدی:

• عشق و فراق: عشق به معشوق و فراق از او، دو روی سکه احساسات شاعر است.
• جستجوی معنا: شاعر در جستجوی معنایی فراتر از زندگی دنیوی است.
• تنهایی: شاعر احساس تنهایی و بی‌پناهی می‌کند.

تفسیرهای مختلف:

این غزل مانند بسیاری از غزل‌های حافظ، دارای لایه‌های معنایی متعدد است و هر خواننده‌ای با توجه به جهان بینی خود می‌تواند تفسیرهای متفاوتی از آن ارائه دهد. برخی مفسران بر جنبه عاشقانه این غزل تاکید دارند و برخی دیگر بر جنبه‌های عرفانی و اجتماعی آن.

در کل:

غزل شماره 128 حافظ، یک اثر عاشقانه و عرفانی است که خواننده را به دنیای عواطف و جستجوی حقیقت می‌برد. این غزل، به عنوان یکی از شاهکارهای حافظ شناخته می‌شود و همواره مورد توجه علاقه‌مندان به شعر بوده است.