حافظ غزل شماره 112
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
مطالب پیشنهادی
حافظ غزل شماره 112
آن که رخسارِ تو را رنگِ گل و نسرین داد
صبر و آرام توانَد به منِ مسکین داد
وان که گیسویِ تو را رسمِ تَطاول آموخت
هم تواند کَرَمَش دادِ منِ غمگین داد
من همان روز ز فرهاد طمع بُبریدم
که عنانِ دلِ شیدا به لبِ شیرین داد
گنجِ زر گر نَبُوَد، کُنجِ قناعت باقیست
آن که آن داد به شاهان، به گدایان این داد
خوش عروسیست جهان از رهِ صورت لیکن
هر که پیوست بدو، عمرِ خودش کاوین داد
بعد از این دستِ من و دامنِ سرو و لبِ جوی
خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد
در کفِ غصه دوران، دلِ حافظ خون شد
از فراقِ رُخَت ای خواجه قوامُ الدین، داد
توضیح . معنی . تفسیر
تفسیر غزل شماره 112 حافظ: آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
غزل 112 حافظ یکی از عاشقانهترین و زیباترین غزلهای این شاعر بزرگ است که در آن به توصیف جمال بینظیر معشوق پرداخته است. این غزل سرشار از تشبیهات زیبا و عبارات دلنشین است که خواننده را به دنیای احساسات و عواطف شاعر میبرد.
تفسیر بیت به بیت:
- بیت اول و دوم: شاعر میگوید کسی که به رخسار تو رنگ گل و نسرین داد، چشمان مست تو را به تسخیر عالم داد.
- بیت سوم و چهارم: شاعر میگوید زلف مشکین تو را به باد سپرد تا سرو سهی را به سجده و تعظیم وادار کند.
- بیت پنجم و ششم: شاعر میگوید چشم حافظ همیشه به دنبال توست و هر شب در خیال تو غرق میشود.
- بیت هفتم و هشتم: شاعر میگوید آتش دل خود را با نور روی ماه مانند تو روشن کن تا این نور همیشه در دل ما بماند.
- بیت نهم و دهم: شاعر میگوید هر کس جام عشق تو را بنوشد، مست و خمار میشود.
- بیت یازدهم و دوازدهم: شاعر میگوید ما در باغ عشق تو مثل گل به هوای تو هستیم و همیشه از بوی تو مستیم.
- بیت سیزدهم و چهاردهم: شاعر میگوید اگر تو از من بروی، جان من مثل گلی بیبرگ و نوا در فصل خزان پژمرده میشود.
- بیت پانزدهم و شانزدهم: شاعر از نسیم سحر میخواهد که از گل رخ یار خبر بیاورد تا دل ما زنده شود و بوی گل و نسرین را بشنویم.
تفسیر کلی غزل:
در این غزل، حافظ با زبانی بسیار زیبا و احساساتی، به توصیف جمال معشوق و عشق خود به او پرداخته است. او از تشبیهات بسیار زیبا و متنوعی برای توصیف جمال معشوق استفاده میکند و عشق و علاقه خود را به او به شیوهای بسیار لطیف بیان میکند. این غزل، نشاندهندهی نگاه لطیف و مهربان شاعر به معشوق است.
نکات کلیدی:
- زیبایی معشوق: مضمون اصلی این غزل، توصیف زیبایی بینظیر معشوق است.
- تشبیهات زیبا: شاعر از تشبیهات بسیار زیبا و متنوعی برای توصیف معشوق استفاده میکند.
- عشق و علاقه: شاعر عشق و علاقهی زیادی به معشوق دارد.
- زبان لطیف: زبان شاعر در این غزل بسیار لطیف و دلنشین است.
در کل، غزل 112 حافظ، یک اثر عاشقانه و پر از احساسات است که خواننده را به دنیای عواطف و زیباییهای طبیعت میبرد.
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
مطالب پیشنهادی