تفسیر غزل شماره 275 حافظ: صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش

یک دعوت به رهایی از قید و بندهای ظاهری

این غزل حافظ، دعوتی است به رهایی از قید و بندهای ظاهری و رسیدن به باطن. حافظ در این غزل، به صوفیان و عرفا خطاب می‌کند و آن‌ها را به ترک ریاکاری و تزویر دعوت می‌کند.

تفسیر بیت به بیت:

• صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش: حافظ به صوفی می‌گوید که به جای کتاب و مرقع (که نماد علم ظاهری است)، گل بچیند. این دعوت به ترک تعلقات دنیوی و روی آوردن به زیبایی‌های طبیعی است.
• این قیل و قال‌ها همه عاری از اصل است: حافظ می‌گوید همه این حرف‌ها و بحث‌های بی‌مورد و بی‌اساس است.
• زاهد به مسجد و به مدرسه مشو، که عشق
• آن است که در طریقت اول و آخر است: حافظ به زاهد می‌گوید که به مسجد و مدرسه نرود، بلکه عشق است که آغاز و پایان همه چیز است.
• این سخنان کفرآمیز و خودنمایی‌ها را
• فدای آهنگ چنگ کن و تسبیح و ردای خود را
• در راه شراب و شرابخوار خرج کن: حافظ می‌گوید که این حرف‌های کفرآمیز و خودنمایی‌ها را فدای موسیقی و شراب کن. این بیت به طور نمادین به ترک ظاهرگرایی و روی آوردن به باطن اشاره دارد.

تفسیر کلی

در این غزل، حافظ به صوفیان و زاهدان انتقاد می‌کند که به جای توجه به باطن، به ظواهر دین و عرفان می‌پردازند. او آن‌ها را به رهایی از قید و بندهای ظاهری و روی آوردن به عشق و حقیقت دعوت می‌کند.

نکات قابل توجه:

• انتقاد از ظاهرسالاری: حافظ به ظاهرسالاری و ریاکاری صوفیان و زاهدان انتقاد می‌کند.
• دعوت به عشق و حقیقت: حافظ به عشق و حقیقت به عنوان اصل همه چیز اشاره می‌کند.
• ترک تعلقات دنیوی: حافظ به ترک تعلقات دنیوی و روی آوردن به زیبایی‌های طبیعی دعوت می‌کند.

تعبیر فال:

اگر این غزل به عنوان فال انتخاب شود، می‌تواند نشانه‌ای از نیاز به رهایی از قید و بندهای ذهنی و اجتماعی باشد. همچنین، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی جستجوی معنویت واقعی و ترک ظاهرگرایی باشد.

در کل، این غزل، یک غزل عرفانی است که به ما یادآوری می‌کند که به جای توجه به ظواهر، باید به باطن و حقیقت توجه کنیم.

تفسیرهای متفاوت:

برخی این غزل را به معنای دعوت به شرابخواری تفسیر می‌کنند، اما بسیاری از مفسران معتقدند که منظور حافظ از شراب، عشق الهی و عرفان است. همچنین، برخی معتقدند که این غزل، انتقادی است به برخی از عرفا و صوفیانی که به ظاهر دین و عرفان می‌پرداختند.