تفسیر غزل شماره 271 حافظ: دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس

یک غزل عاشقانه و پر از شکایت

این غزل زیبا از حافظ، بیانگر عشق عمیق و در عین حال شکایت‌آمیز شاعر از معشوق است. حافظ در این غزل، به زیبایی به موضوعاتی چون عشق نافرجام، جدایی و دلشکستگی می‌پردازد.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول: دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس شاعر می‌گوید از زلف سیاه معشوق آنقدر شکایت دارد که گفتنش مشکل است. این بیت نشان از عمق ناراحتی شاعر از رفتار معشوق دارد.
• گفتم از گنبد آسمان احوالی بپرسم، گفت: چیزی مپرس که در انحنای چوگان چنان زیر فشارم که نمی‌توان باز گفت. شاعر از آسمان درباره حال معشوق می‌پرسد اما آسمان می‌گوید که او زیر فشار عشق است و نمی‌تواند جوابی بدهد.
• ای دل ار عاشق این چنین باشد، پس عاشق نشو شاعر به دل خود می‌گوید اگر عشق اینقدر دردناک است، پس عاشق نشو.
• که من از روز اولش پشیمانم شاعر می‌گوید از روز اول عاشق شدن پشیمان است.
• گفتمش: ای سرو بلندت سایه افکن بر من شاعر به معشوق می‌گوید ای سرو بلند که سایه‌ات بر من افتاده است.
• که مرا گر نکشی به نگاهی، پس کی می‌کشی؟ شاعر می‌گوید اگر با نگاهت مرا نکشی، پس کی می‌کشی؟ این بیت نشان از وابستگی شدید شاعر به معشوق دارد.

تفسیر کلی

در این غزل، حافظ با زبانی بسیار زیبا و احساساتی، به توصیف عشق نافرجام و دلتنگی خود می‌پردازد. او از معشوق شکایت دارد و از او می‌خواهد که به او توجه کند.

نکات قابل توجه:

• عشق نافرجام: این غزل، بیانگر عشق نافرجام و دلتنگی شاعر است.
• شکایت و گلایه: شاعر از رفتار معشوق شکایت دارد و از او گلایه می‌کند.
• توصیف احساسات: شاعر با استفاده از کلمات احساسی، به خوبی توانسته است احساسات خود را منتقل کند.

تعبیر فال:

اگر این غزل به عنوان فال انتخاب شود، می‌تواند نشانه‌ای از دلتنگی، عشق نافرجام و جدایی باشد. همچنین، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی نیاز به توجه و محبت باشد.