تفسیر غزل شماره 120 حافظ: بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد

غزل شماره 120 حافظ یکی از عاشقانه‌ترین و در عین حال عمیق‌ترین غزل‌های این شاعر بزرگ است. در این غزل، حافظ با زبانی بسیار زیبا و احساساتی، به توصیف معشوق خود و عشق سوزانی که به او دارد پرداخته است.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول و دوم: شاعر معشوق خود را به بت زیبایی تشبیه می‌کند که سایبان او از گل‌های سنبل است و رخ او مانند ماه تابان و گونه‌هایش مانند گلستان است.
• بیت سوم و چهارم: قامت بلند معشوق مانند سرو بر آسمان سایه انداخته و هر جا که نگاه کند، چشم او به معشوق می‌افتد.
• بیت پنجم و ششم: دل شاعر مانند گلشنی شده که با نسیم قد معشوق معطر شده و بوی زلف او از مشک خوشبوتر است.
• بیت هفتم و هشتم: مرغ امید به شاخ آرزو نشست و با بال دولت و اقبال به سوی شاعر پرواز کرد.
• بیت نهم و دهم: جام شراب ناب را از دست ساقی به جام وصل معشوق اضافه کردند.
• بیت یازدهم و دوازدهم: قد معشوق مانند سرو به آسمان رسید و بر هر شاخه آن هزاران گل و ریحان رویید.
• بیت سیزدهم و چهاردهم: معشوق مانند یوسف به کنعان شاعر آمد و اشک شوق از چشم او جاری شد.
• بیت پانزدهم و شانزدهم: جمال معشوق مانند خورشید بر شاعر تابید و به هر ذره وجود او حیات و جاودانگی بخشید.
• بیت هفدهم و هجدهم: شاعر می‌گوید تمام دنیا فدای معشوق شود، زیرا او به خاطر معشوق زنده است.

تفسیر کلی غزل:

در این غزل، حافظ با زبانی بسیار زیبا و احساساتی، به توصیف عشق سوزان خود به معشوق پرداخته است. او با استفاده از تشبیهات زیبا و عبارات دلنشین، زیبایی معشوق را به تصویر کشیده است. این غزل، نشان‌دهنده‌ی عشق عمیق و وابستگی شدید شاعر به معشوق است.

نکات کلیدی:

• عشق و زیبایی: مضمون اصلی این غزل، عشق و زیبایی معشوق است.
• تشبیهات زیبا: شاعر از تشبیهات بسیار زیبا و متنوعی برای توصیف معشوق استفاده می‌کند.
• عشق عمیق: شاعر عشق عمیقی به معشوق دارد.
• زبان لطیف: زبان شاعر در این غزل بسیار لطیف و دلنشین است.

در کل، غزل 120 حافظ، یک اثر عاشقانه و پر از احساسات است که خواننده را به دنیای عواطف و زیبایی‌های طبیعت می‌برد.