غزل شماره 37 دیوان شمس مولانا
فال مولانا با تفسیر
ابتدا با خلوص نیت و قلبی سرشار از اعتماد نیت کنید.
آنگاه برای گرفتن فال مولانا بر روی عکس زیر کلیک کنید
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
مطالب پیشنهادی
غزل شماره 37 دیوان شمس مولانا
یار مرا، غار مرا، عشق جگرخوار مرا
یار تویی، غار تویی، خواجه نگهدار مرا
نوح تویی، روح تویی، فاتح و مفتوح تویی
سینهٔ مشروح تویی، بر در اسرار مرا
نور تویی، سور تویی، دولت منصور تویی
مرغ کُه طور تویی، خسته به منقار مرا
قطره تویی، بحر تویی، لطف تویی، قهر تویی
قند تویی، زهر تویی، بیش میآزار مرا
حجرهٔ خورشید تویی، خانهٔ ناهید تویی
روضهٔ امید تویی، راه دِه ای یار مرا
روز تویی، روزه تویی، حاصل دریوزه تویی
آب تویی، کوزه تویی، آب دِه این بار مرا
دانه تویی، دام تویی، باده تویی، جام تویی
پخته تویی، خام تویی، خام بمگذار مرا
این تن اگر کم تندی، راه دلم کم زندی
راه شدی تا نبدی، این همه گفتار مرا
توضیح . معنی . تفسیر
تفسیر غزل شماره 37 دیوان شمس مولانا
توصیف کلی غزل:
این غزل مولانا، یک مناجات عمیق و عاشقانه با معشوق است. شاعر در این غزل، به توصیف رابطه خود با معشوق میپردازد و از او درخواستهای متعدد میکند. این غزل، بیانگر وابستگی کامل شاعر به معشوق و نیاز او به وصال است.
مفاهیم اصلی:
- عشق و وحدت وجود: عشق به عنوان نیروی محرکه اصلی در این غزل مطرح شده است. شاعر با تمام وجود به معشوق عشق میورزد و این عشق، او را به وجد آورده است. او خود را ذرهای از معشوق میداند و به وحدت وجود با او اعتقاد دارد.
- سیر و سلوک معنوی: شاعر به سیر و سلوک معنوی و تزکیه نفس اشاره میکند. او از معشوق درخواست میکند که او را در این مسیر یاری کند.
- وصل و فراق: این غزل به طور عمده به موضوع وصال و اتحاد با معشوق میپردازد و شاعر با تمام وجود خواهان وصال معشوق است.
- تضادها: در این غزل از تضادهای بسیاری استفاده شده است مانند: نور و ظلمت، قطره و بحر، قند و زهر، که نشان از عمق و پیچیدگی تجربه عرفانی شاعر دارد.
تفسیر مفصلتر:
شاعر در این غزل، با زبان عاشقانه و عارفانه، به توصیف رابطه خود با معشوق میپردازد. او خود را غار و پناهگاه معشوق میداند و از او درخواست میکند که او را رها نکند.
شاعر به نقشهای مختلف معشوق در زندگی خود اشاره میکند. او معشوق را نوح، روح، فاتح و مفتوح، نور و سور مینامد. این نشان از اهمیت و جایگاه والای معشوق در زندگی شاعر دارد.
شاعر به تضادهای موجود در وجود معشوق اشاره میکند. او میگوید که معشوق هم قطره است و هم بحر، هم قند است و هم زهر. این تضادها نشان از عمق و پیچیدگی وجود معشوق دارد.
شاعر از معشوق درخواستهای متعدد میکند. او از معشوق میخواهد که به او نور و روشنایی بخشد، او را سیراب کند و او را از این دنیا رها کند.
اهمیت این غزل:
این غزل یکی از شاهکارهای ادبیات عرفانی فارسی است. مولانا در این غزل، با زبان شاعرانه و عرفانی، به بیان مفاهیم عمیق عرفانی پرداخته است. این غزل، برای بسیاری از عارفان و سالکان راه عشق، الهامبخش بوده و خواهد بود.
نکات قابل توجه:
- این غزل، یک مناجات عمیق و عاشقانه است.
- مفاهیم این غزل بسیار عمیق است و برای درک کامل آن، نیاز به مطالعه و تأمل بیشتری است.
- این غزل، یکی از شاهکارهای ادبیات عرفانی فارسی است.
تفسیر کامل این غزل، نیازمند دانش عمیقی از عرفان اسلامی و ادبیات فارسی است. برای درک کامل این غزل، بهتر است به تفسیرهای مختلفی که از این غزل ارائه شده است، مراجعه کنید.
لینکهای مفید دیگر: فال حافظ ، فال انبیاء ، فال مولانا ، گوگل
کلمات کلیدی: غزلیات دیوان شمس ، تفسیر غزلیات دیوان شمس ، غزلیات دیوان شمس مولانا ، اشعار مولانا ، دیوان مولانا شمس تبریزی ، بهترین اشعار دیوان شمس ، ناب ترین اشعار مولانا ، غزلیات مولانا ، غزلیات مولانا جلال الدین ، رباعیات مولانا ، زیباترین رباعیات مولانا ، اشعار کوتاه مولانا
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
