تفسیر غزل شماره 221 حافظ: چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود

غزل شماره 221 حافظ یکی از غزل‌های مشهور اوست که به زیبایی به توصیف زیبایی معشوق و عشقی که شاعر به او دارد می‌پردازد. این غزل علاوه بر توصیف زیبایی ظاهری معشوق، به جنبه‌های روحانی و عرفانی عشق نیز اشاره دارد.

معنی بیت به بیت:

• چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود: هنگامی که دست بر روی زلف معشوق می‌کشم، زلف او به حرکت در می‌آید و می‌لرزد.
• شراب از دستم افتد که خمارآلودم: شراب از دستم می‌افتد زیرا از عشق او مست و خمار شده‌ام.
• چو گل به باغ هستی چنین کن ای دل شادمان: ای دل، همچون گلی در باغ هستی شادمان باش.
• که عیش ناگهانیست و عمر بر بادمان: زیرا لذت زندگی ناگهانی است و عمر ما به سرعت سپری می‌شود.

تفسیر کلی غزل:

حافظ در این غزل، با استفاده از زبان شاعرانه و تشبیهات زیبا، به توصیف زیبایی معشوق و تأثیر او بر خود می‌پردازد. او می‌گوید که عشق به معشوق او را مست و خمار کرده است و هر لحظه با او بودن برایش لذت‌بخش است. این غزل، علاوه بر توصیف عشق زمینی، به عشق الهی و عرفانی نیز اشاره دارد.

مفاهیم کلیدی:

• زیبایی معشوق: توصیف زیبایی ظاهری و باطنی معشوق.
• عشق و مستی: عشق به عنوان نیرویی قدرتمند که انسان را مست می‌کند.
• زندگی و گذر زمان: تاکید بر کوتاه بودن عمر و لذت بردن از لحظه لحظه زندگی.
• عشق عرفانی: اشاره به عشق به عنوان نیرویی که انسان را به سوی کمال می‌برد.

تعبیر در فال:

اگر این غزل در فال حافظ بیاید، معمولاً به معنای رسیدن به موفقیت در عشق، ایجاد رابطه جدید و پرشور، و لذت بردن از زندگی است. همچنین می‌تواند به معنای رسیدن به شناخت عمیق‌تر از خود و جهان باشد.

کاربردهای این غزل:

• عشق و ادبیات: این غزل به زیبایی عشق و ادبیات را در هم می‌آمیزد.
• زیبایی شناسی: برای توصیف زیبایی و تأثیر آن بر انسان.
• عرفان و فلسفه: برای بیان مفاهیم عرفانی و فلسفی درباره عشق.