تفسیر غزل شماره 187 حافظ: دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

غزل شماره 187 حافظ یکی از غزل‌های عمیق و پرمعنای اوست که به موضوع عشق، عرفان و تاثیر آن بر زندگی انسان می‌پردازد. حافظ در این غزل، با زبانی زیبا و احساسی، به اهمیت عشق و سوز دل در رسیدن به اهداف و آرزوها اشاره می‌کند.

معنی بیت به بیت:

• دلا بسوز که سوز تو کارها بکند: ای دل، بسوز که سوز تو (عشق تو) همه کارها را به انجام می‌رساند.
• که آب دیده ما خاک ره را گل کند: که اشک چشم ما، خاک راه را گلگون می‌کند.
• مکن به کس نهیب که ترک دوست کند: به کسی نهیب نزن که دوستت را ترک کند.
• که عشق اول دل‌ها همه مست کند: عشق اول، دل‌ها را مست می‌کند.
• بجز ز عشقبازی ما چه کار آید ما را: به جز از عشق‌بازی، چه کار دیگری به ما می‌آید؟
• که کار عالمی بر وفق مراد ما نیست: کار عالم به کام ما پیش نمی‌رود.
• حافظا در طلب یار مباش بی‌صبر: ای حافظ، در طلب یار بی‌صبر نباش.
• که یار آشناست و تو بیگانه‌ای: یار به تو آشناست اما تو به او بیگانه‌ای.

تفسیر کلی غزل:

حافظ در این غزل، عشق را نیرویی قدرتمند می‌داند که می‌تواند همه کارها را انجام دهد. او معتقد است که با سوز دل و عشق، می‌توان به همه چیز رسید و حتی بر مشکلات غلبه کرد. همچنین، شاعر به اهمیت عشق اول و تاثیر آن بر زندگی انسان اشاره می‌کند.

مفاهیم کلیدی:

• عشق و سوز دل: عشق و سوز دل، نیرویی قدرتمند برای رسیدن به اهداف است.
• تاثیر عشق بر زندگی: عشق می‌تواند زندگی انسان را متحول کند.
• اهمیت عشق اول: عشق اول، تاثیر عمیقی بر روح و روان انسان می‌گذارد.
• طلب یار: جستجوی یار و محبوب، هدفی والا برای انسان است.

تعبیر در فال:

اگر این غزل در فال حافظ بیاید، معمولاً به معنای رسیدن به عشق، موفقیت و پیروزی در امور احساسی است. همچنین می‌تواند به معنای اهمیت تلاش و پشتکار در رسیدن به اهداف باشد.

کاربردهای این غزل:

• انگیزشی: این غزل می‌تواند به انسان انگیزه دهد تا به دنبال اهداف خود باشد.
• عشق و احساسات: این غزل به زیبایی عشق و احساسات انسانی را توصیف می‌کند.
• اهمیت تلاش: این غزل بر اهمیت تلاش و پشتکار در رسیدن به موفقیت تاکید می‌کند.