غزل 152 حافظ: در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

غزل 152 حافظ یکی از اشعار بسیار زیبای اوست که به زیبایی عشق الهی و تاثیر آن بر جهان هستی را توصیف می‌کند. این غزل پر از مفاهیم عرفانی و عاشقانه است و به نوعی تولد عشق و زیبایی در جهان را به تصویر می‌کشد.

معنی بیت به بیت:

• در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد: در آغاز هستی، پرتو زیبایی تو از نور الهی پدیدار شد.
• عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد: عشق متولد شد و آتش شور و شوق در تمام هستی را شعله‌ور کرد.
• جلوه‌ای کرد رخت دید ملک عشق نداشت عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد: وقتی جمال تو آشکار شد، فرشتگان که تا آن زمان عشقی را نمی‌شناختند، از حسادت آتش گرفتند و بر آدم دمیدند.
• تا به کی سرو روان من به هوای تو کشد: تا کی این روح عاشق من در آرزوی دیدار تو خواهد سوخت؟
• جان من سوخت ز آتش غم هجران تو بس است: جان من از آتش غم فراق تو به اندازه کافی سوخت.
• عمر من رفت به دنبال تو ای سرو روان: تمام عمرم در پی تو ای سرو بلند و زیبا سپری شد.
• گر برآید ز قفس مرغ دل من یک زمان: اگر روزی پرنده دل من از قفس تن رها شود،
• مستي جان می‌دهد و خانه به جان می‌زند: مستی و شور و شوق جان می‌بخشد و به جان خانه می‌کند.
• روح قدسی من آرزوی وصال چانه و گردن تو را داشت: روح پاک من آرزوی وصل به چانه و گردن تو را داشت.
• اما به ناچار به حلقه گیسوی پیچ در پیچ تو آویخت: اما مجبور شد به حلقه گیسوان پیچیده تو آویخته شود.
• تا به کی سر به گریبان غم عشق تو بکشم: تا کی سرم را در گریبان غم عشق تو فرو خواهم برد؟
• تا چه وقت ز پی روی تو ای سرو روان بگردم: تا چه وقت در پی روی تو ای سرو بلند خواهم گشت؟
• گر برآید ز قفس مرغ دل من یک زمان: اگر روزی پرنده دل من از قفس تن رها شود،
• مستي جان می‌دهد و خانه به جان می‌زند: مستی و شور و شوق جان می‌بخشد و به جان خانه می‌کند.
• حافظ از عشق تو ای دوست چنین بی‌خود شد و گفت: حافظ از عشق تو ای دوست اینچنین بی‌خود شد و گفت:
• که جز این نیست که در میکده عشق تو شدم خمار: جز این نیست که در میکده عشق تو مست شدم.

تفسیر کلی:

در این غزل، حافظ عشق را نیرویی بنیادین و خالق همه زیبایی‌ها می‌داند. او عشق را به آتش تشبیه می‌کند که در دل همه موجودات شعله‌ور است. عشق به عنوان نیرویی الهی، همه موجودات را به سوی خود می‌کشاند و باعث ایجاد شور و شوق در آن‌ها می‌شود.

مفاهیم کلیدی:

• عشق به عنوان نیروی خلقت: عشق نیرویی است که همه چیز را به وجود آورده و به جهان معنا بخشیده است.
• عشق به عنوان نیروی محرک: عشق نیرویی است که انسان را به حرکت و تلاش وامی‌دارد.
• عشق به عنوان نیرویی عرفانی: عشق انسان را به سوی کمال و حقیقت مطلق سوق می‌دهد.

کاربردهای این غزل:

• درک بهتر عشق: این غزل به ما کمک می‌کند تا عشق را به عنوان یک نیروی قدرتمند و اساسی در زندگی بشناسیم.
• افزایش آگاهی معنوی: این غزل می‌تواند به ما کمک کند تا به مفاهیم عرفانی و معنوی عشق نزدیک‌تر شویم.
• یافتن آرامش درونی: با درک عمق عشق، می‌توانیم به آرامش درونی دست پیدا کنیم.