حافظ غزل شماره 492
فال حافظ با تفسیر
ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی.
حال آنچه را که مایلید قصد و نیت کنید
آنگاه برای گرفتن فال حافظ بر روی عکس زیر کلیک کنید
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
حافظ غزل شماره 492
سلامی چو بوی خوش آشنایی
بدان مردم دیده روشنایی
درودی چو نور دل پارسایان
بدان شمع خلوتگه پارسایی
نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای
دلم خون شد از غصه ساقی کجایی
ز کوی مغان رخ مگردان که آنجا
فروشند مفتاح مشکل‌گشایی
عروس جهان گرچه در حد حسن است
ز حد می‌برد شیوه بی‌وفایی
دل خستهٔ من گرش همتی هست
نخواهد ز سنگین‌دلان مومیایی
می صوفی‌افکن کجا می‌فروشند
که در تابم از دست زهد ریایی
رفیقان چنان عهد صحبت شکستند
که گویی نبوده‌ست خود آشنایی
مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع
بسی پادشایی کنم در گدایی
بیاموزمت کیمیای سعادت
ز همصحبت بد جدایی جدایی
مکن حافظ از جور دوران شکایت
چه دانی تو ای بنده، کارِ خدایی
توضیح . معنی . تفسیر
تفسیر غزل شماره 492 حافظ: سلامی چو بوی خوش آشنایی
غزل شماره 492 حافظ یکی از غزل‌های پر احساس و عاطفی دیوان اوست که مضمون اصلی آن، دوری از دوستان و یاران و حس تنهایی و غربت است. حافظ در این غزل، با زبانی شیوا و تصویرهای زیبا، دلتنگی خود را برای دوستان و یاران بیان می‌کند و از خداوند طلب دیدار مجدد با آن‌ها را دارد.
مفهوم کلی غزل:
در این غزل، حافظ حسرت دیدار یاران و دوستان را می‌خورد و از دوری آن‌ها رنج می‌برد. او با استفاده از تشبیهات زیبا و عبارات دلنشین، این دلتنگی را به زیبایی بیان می‌کند و از خداوند می‌خواهد که به او توفیق دیدار مجدد با یاران را عطا کند.
تفسیر بیت به بیت:
- بیت اول: “سلامی چو بوی خوش آشنایی”
حافظ با این بیت، سلامی گرم و صمیمانه به دوستان و یاران خود می‌فرستد و این سلام را به بوی خوش آشنایی تشبیه می‌کند.
- بدان مردم دیده روشنایی”
در این بیت، حافظ به دوستان خود به عنوان افرادی روشن‌ضمیر و با بصیرت اشاره می‌کند.
- درودی چو نور دل پارسایان”
در این بیت، حافظ به دوستان خود به عنوان پارسایان و پاک‌دلان اشاره می‌کند و درود خود را به نور دل آن‌ها تشبیه می‌کند.
- بدان شمع خلوتگه پارسایی”
در این بیت، حافظ دوستان خود را به شمع خلوتگاه پارسایان تشبیه می‌کند و می‌گوید که آن‌ها نوربخش دل‌های او هستند.
تفسیرهای متفاوت:
- تفسیر عاطفی: در تفسیر عاطفی، این غزل به عنوان یک غزل عاطفی و بیان دلتنگی شاعر برای دوستان تعبیر می‌شود.
- تفسیر عرفانی: در تفسیر عرفانی، دوستان در این غزل نماد اولیاء و صالحان هستند و شاعر به دنبال وصال و دیدار با آن‌هاست.
نکات قابل توجه:
- دوری از دوستان: دوری از دوستان و یاران، موضوع اصلی این غزل است.
- حس تنهایی و غربت: شاعر در این غزل احساس تنهایی و غربت می‌کند.
- تشبیهات زیبا: استفاده از تشبیهات زیبا و عبارات دلنشین از ویژگی‌های بارز این غزل است.
- طلب دیدار: شاعر از خداوند طلب دیدار مجدد با دوستان خود را دارد.
نتیجه‌گیری:
غزل 492 حافظ، یک غزل بسیار زیبا و پر احساس است که به ما نشان می‌دهد که دوستی و رفاقت چقدر مهم است. این غزل، به ما یادآوری می‌کند که باید قدر دوستان خود را بدانیم و برای حفظ دوستی‌ها تلاش کنیم.
این غزل به دلایل زیر بسیار مشهور است:
- زبان شیرین و شیوا: این غزل با زبان شیرین و شیوای خود، احساس شاعر را به خوبی منتقل می‌کند.
- توصیف‌های زیبا: توصیف‌های زیبایی که حافظ از دوستان خود ارائه می‌دهد، بسیار دلنشین است.
- مفهومی بودن: این غزل حاوی مفاهیم عمیق درباره دوستی و رفاقت است.
مطالب پیشنهادی از سراسر وب:
