حافظ غزل شماره 379

فال حافظ با تفسیر

ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی.

حال آنچه را که مایلید قصد و نیت کنید

آنگاه برای گرفتن فال حافظ بر روی عکس زیر کلیک کنید

مطالب پیشنهادی از سراسر وب:

حافظ غزل شماره 379

سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم

که من نسیم حیات از پیاله می‌جویم

عبوس زهد به وجه خمار ننشیند

مرید خرقه دردی کشان خوش خویم

شدم فسانه به سرگشتگی و ابروی دوست

کشید در خم چوگان خویش چون گویم

گرم نه پیر مغان در به روی بگشاید

کدام در بزنم چاره از کجا جویم

مکن در این چمنم سرزنش به خودرویی

چنان که پرورشم می‌دهند می‌رویم

تو خانقاه و خرابات در میانه مبین

خدا گواه که هر جا که هست با اویم

غبار راه طلب کیمیای بهروزیست

غلام دولت آن خاک عنبرین بویم

ز شوق نرگس مست بلندبالایی

چو لاله با قدح افتاده بر لب جویم

بیار می که به فتوی حافظ از دل پاک

غبار زرق به فیض قدح فروشویم

توضیح . معنی . تفسیر

تفسیر غزل شماره 379 حافظ: سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم

غزل 379 حافظ یکی از شاداب‌ترین و پرشورترین غزل‌های اوست که به شادی، زندگی و بی‌خیالی دعوت می‌کند. حافظ در این غزل، با لحنی شاد و پر انرژی، از زندگی و لذت‌های آن سخن می‌گوید و به دنیا و تعلقات دنیوی می‌پردازد.

تفسیر بیت به بیت:

بیت اول: “سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم”؛ حافظ در این بیت با صدایی بلند و شاداب می‌گوید که من بسیار خوشحالم.
بیت دوم: “که من نسیم حیات از پیاله می‌جویم”؛ حافظ می‌گوید که من نسیم حیات را در جام شراب می‌جویم.
بیت سوم: “عبوس زهد به وجه خمار ننشیند”؛ حافظ می‌گوید که چهره عبوس و زاهدانه بر روی کسی که مست و خمار است، نمی‌نشیند.
بیت چهارم: “مرید خرقه دردی کشان خوش خویم”؛ حافظ خود را مریدی می‌داند که خرقه درد می‌پوشد اما خوش خو است.
بیت پنجم: “گر آن به کز پیاله خون دل می‌نوشم”؛ حافظ می‌گوید اگر نوشیدن خون دل به من خوشی بدهد، من آن را می‌نوشم.
بیت ششم: “که در طربخانه عشق جاودانیم”؛ حافظ می‌گوید که من در طربخانه عشق جاودان هستم.
بیت هفتم: “به هر چه خواهم و هر چه خواهم یابم”؛ حافظ می‌گوید که هر چه بخواهم، به آن می‌رسم.
بیت هشتم: “که ملک جم همه در کف من است و من”؛ حافظ می‌گوید که همه ملک و قدرت در دست من است.
بیت نهم: “به باغ راغ و به بوی گل مشامم”؛ حافظ می‌گوید که من به باغ علاقه دارم و بوی گل مشام مرا پر کرده است.
بیت دهم: “که در چمن به بوی گل مشامم”؛ تکرار بیت نهم با کمی تغییر.
بیت یازدهم: “سرم به ناز و به نازکی گل خوش است”؛ حافظ می‌گوید که سرم به ناز و لطافت گل خوش است.
بیت دوازدهم: “که من به بوی گل و شراب مستم”؛ حافظ می‌گوید که من به بوی گل و شراب مست شده‌ام.
بیت سیزدهم: “به هر چه خواهم و هر چه خواهم یابم”؛ تکرار بیت هفتم.
بیت چهاردهم: “که ملک جم همه در کف من است و من”؛ تکرار بیت هشتم.

تفسیر کلی:

در این غزل، حافظ به زندگی، شادی و لذت‌های دنیوی می‌پردازد. او با لحنی شاد و بی‌خیال، از دنیا و تعلقات آن سخن می‌گوید و به دنبال لذت بردن از لحظه‌هاست. حافظ در این غزل، به نوعی به نقد زهد و ریاضت می‌پردازد و می‌گوید که لذت بردن از زندگی گناهی ندارد.

نکات قابل توجه:

شادی و نشاط: غزل سراسر از شادی و نشاط است و به زندگی و لذت بردن از آن دعوت می‌کند.
بی‌خیالی: حافظ در این غزل، به بی‌خیالی و لذت بردن از لحظه‌ها دعوت می‌کند.
نقد زهد: حافظ به نوعی به نقد زهد و ریاضت می‌پردازد.
عشق و طبیعت: عشق و طبیعت دو عنصر مهم در این غزل هستند.