غزل شماره 338 حافظ: من دوستدار روی خوش و موی دلکشم

موضوع اصلی غزل:

این غزل زیبا و عاشقانه حافظ، بیانگر عشق عمیق شاعر به معشوق و زیبایی‌های اوست. حافظ در این غزل، با زبانی لطیف و شیوا، به توصیف جمال دلربای معشوق و تاثیر او بر دل شاعر پرداخته است.

متن غزل:

من دوستدار روی خوش و موی دلکشم گر چه به روی مه رخانت نظر ندهم آنقدر در شهر شیراز چشم خمار دیده‌ام که به‌راستی اکنون شراب نمی‌نوشم … (بقیه غزل)

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول: “من دوستدار روی خوش و موی دلکشم” شاعر صراحتاً اعلام می‌کند که عاشق روی خوش و موهای دلربای معشوق است.
• بیت دوم: “گر چه به روی مه رخانت نظر ندهم” شاعر می‌گوید حتی اگر به صورت مستقیم به چهره ماه‌روی معشوق نگاه نکند، باز هم عاشق اوست.
• بیت سوم: “آنقدر در شهر شیراز چشم خمار دیده‌ام” شاعر به زیبایی شیراز و چشم‌های مست ساکنان آن اشاره می‌کند و می‌گوید که از دیدن این همه زیبایی، دیگر نیازی به شراب ندارد.

تفسیر کلی غزل:

در این غزل، حافظ به زیبایی به موضوع عشق و زیبایی پرداخته است. او با استفاده از زبان نمادین و کنایه‌آمیز، عشق خود را به معشوق به تصویر کشیده است. شاعر در این غزل، به ما می‌آموزد که عشق، نیرویی قدرتمند و جاودانه است که می‌تواند انسان را به بالاترین درجات لذت و سرخوشی برساند.

مفاهیم کلیدی در غزل:

• عشق و زیبایی: عشق عمیق به معشوق و زیبایی او.
• شیراز و چشم خمار: نماد زیبایی و دلربایی.
• شراب: نماد سرخوشی و لذت.
• عشق عرفانی: عشق به عنوان نیرویی الهی و راهی برای رسیدن به کمال.

تعبیر فال:

تعبیر فال این غزل می‌تواند بسته به شرایط فرد متفاوت باشد. اما به طور کلی، این غزل می‌تواند نشان‌دهنده‌ی عشق عمیق و پایدار، آرزوی رسیدن به زیبایی‌ها و لذت‌های زندگی باشد. همچنین، این غزل می‌تواند به افرادی که در روابط عاطفی خود با مشکل مواجه هستند، امید بدهد و آن‌ها را به ادامه دادن تشویق کند.

نکات قابل توجه:

• این غزل، یکی از عاشقانه‌های بسیار معروف حافظ است و بارها مورد تحلیل و تفسیر قرار گرفته است.
• مفاهیم موجود در این غزل، همچنان برای انسان‌های امروز نیز جذاب و قابل تأمل است.
• این غزل، می‌تواند به عنوان یک منبع الهام برای کسانی که به دنبال عشق واقعی و پایدار هستند، باشد.