تفسیر غزل شماره 207 حافظ: یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

غزل شماره 207 حافظ یکی از غزل‌های پر احساس و مملو از حسرت و دلتنگی شاعر است. این غزل به زیبایی به توصیف خاطرات شیرین گذشته با معشوق می‌پردازد و بیانگر دلتنگی شاعر برای آن روزگار است.

معنی بیت به بیت:

• یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود: یاد آن روزگاری که خانه من سر کوچه تو بود و من همیشه در آنجا رفت و آمد می‌کردم.
• دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود: حتی نگاه کردن به خاک پای تو برای من روشنایی و آرامش به همراه داشت.
• راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک: درست مثل سوسن و گل که از آبیاری پاک و خالص رشد می‌کنند، من نیز از صحبت پاک تو رشد می‌کردم.
• بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود: هر آنچه که در دل تو بود بر زبان من جاری می‌شد، یعنی من کاملا تو را می‌فهمیدم.
• دل چو از پیر خرد نقل معانی می‌کرد: وقتی دلم از پیر خرد (عقل) چیزهایی می‌آموزید،
• عشق می‌گفت به شرح آن چه بر او مشکل بود: عشق به من می‌گفت تا آن چیزهایی را که برای عقل سخت بود، توضیح دهم.

تفسیر کلی غزل:

حافظ در این غزل به زیبایی به توصیف عشق عمیق و وابستگی خود به معشوق می‌پردازد. او از روزگاری یاد می‌کند که تمام زندگی‌اش در اطراف معشوق می‌چرخیده و حتی خاک پای معشوق برای او ارزشمند بوده است. شاعر با استفاده از زبان شاعرانه و تشبیهات زیبا، لحظات خوشی را که با معشوق سپری کرده است، به تصویر می‌کشد.

مفاهیم کلیدی:

• عشق عمیق: عشق عمیق و وابستگی شاعر به معشوق.
• خاطرات شیرین: یادآوری لحظات خوشی گذشته.
• پاکدامنی و صداقت: اشاره به پاکی و صداقت در رابطه با معشوق.
• همدلی و تفاهم: بیان کامل بودن تفاهم بین شاعر و معشوق.

تعبیر در فال:

اگر این غزل در فال حافظ بیاید، معمولاً به معنای دلتنگی برای گذشته و حسرت خوردن برای فرصت‌های از دست رفته است. همچنین می‌تواند به معنای اهمیت دوستی و محبت عمیق باشد.

کاربردهای این غزل:

• عشق و ادبیات: این غزل به زیبایی عشق و ادبیات را در هم می‌آمیزد.
• خاطره‌بازی: برای یادآوری خاطرات شیرین و زیبا.
• دلتنگی و حسرت: بیان احساسات دلتنگی و حسرت برای گذشته.