حافظ غزل شماره 204

فال حافظ با تفسیر

ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی.

حال آنچه را که مایلید قصد و نیت کنید

آنگاه برای گرفتن فال حافظ بر روی عکس زیر کلیک کنید

مطالب پیشنهادی از سراسر وب:

حافظ غزل شماره 204

یاد باد آن که نَهانَت نظری با ما بود

رَقَمِ مِهرِ تو بر چهرهٔ ما پیدا بود

یاد باد آن که چو چَشمت به عِتابم می‌کُشت

مُعْجِزِ عیسَویَت در لبِ شِکَّرخا بود

یاد باد آن که صَبوحی زده در مجلسِ انس

جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود

یاد باد آن که رُخَت شمعِ طَرَب می‌افروخت

وین دلِ سوخته پروانهٔ ناپروا بود

یاد باد آن که در آن بزمگَهِ خُلق و ادب

آن که او خندهٔ مستانه زدی صَهبا بود

یاد باد آن که چو یاقوتِ قدح خنده زدی

در میانِ من و لعلِ تو حکایت‌ها بود

یاد باد آن که نگارم چو کمر بَربَستی

در رکابش مَهِ نو پیکِ جهان پیما بود

یاد باد آن که خرابات نشین بودم و مست

وآنچه در مسجدم امروز کم است آنجا بود

یاد باد آن که به اصلاحِ شما می‌شد راست

نظمِ هر گوهرِ ناسُفته که حافظ را بود

توضیح . معنی . تفسیر

تفسیر غزل شماره 204 حافظ: یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

غزل شماره 204 حافظ یکی از غزل‌های زیبا و پر احساس دیوان اوست که در آن شاعر به یادآوری خاطرات شیرین گذشته با معشوق می‌پردازد. این غزل با عبارت “یاد باد آن که” آغاز می‌شود و در ادامه به توصیف زیبایی‌ها و لحظات خوشی می‌پردازد که با معشوق سپری کرده است.

معنی بیت به بیت:

یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود: یاد آن روزگار خوشی که نگاه پنهانی تو با ما بود.
رقم مهر تو بر چهره ما پیدا بود: اثر مهر و محبت تو بر چهره ما آشکار بود.
یاد باد آن که چو چشمت به عتابم می‌کشت: یاد آن روزگاری که نگاه خشمگین تو مرا می‌کشت،
معجز عیسویت در لب شکرخا بود: مانند معجزه عیسی، لبان تو شفا بخش بود.
یاد باد آن که لب خند تو می‌گفتا: یاد آن زمانی که لب خندان تو می‌گفت:
که تو را جز من و باده چه غم‌ها بود: جز من و باده چه غم‌هایی داری؟
یاد باد آن که به مجلس ما می‌آمدی: یاد آن زمانی که به مجلس ما می‌آمدی،
چو نسیم سحر در چمن رعنا بود: مانند نسیم سحر در چمن سبز و تازه بودی.

تفسیر کلی غزل:

حافظ در این غزل به زیبایی به توصیف خاطرات شیرین گذشته با معشوق می‌پردازد. او با استفاده از زبان شاعرانه و تشبیهات زیبا، لحظات خوشی را که با معشوق سپری کرده است، به تصویر می‌کشد. این غزل بیانگر دلتنگی شاعر برای معشوق و آرزوی بازگشت به آن روزگار است.