تفسیر غزل شماره 103 حافظ: روز وصل دوستداران یاد باد

غزل شماره 103 حافظ، یکی از غزل‌های مشهور و پر از احساس شاعر است که در آن به بیان دلتنگی‌ها و حسرت‌های گذشته می‌پردازد. این غزل، یادآور روزهای خوش گذشته و دوستان صمیمی است و بیانگر حسرت شاعر از فراق یاران و گذر زمان است.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول و دوم: شاعر با یادآوری روزهای خوش گذشته و دیدار با دوستان، حسرت گذشته را بیان می‌کند.
• بیت سوم و چهارم: شاعر می‌گوید که کامش از تلخی غم مانند زهر شده است و روز وصل دوستان به شکر تبدیل شده است.
• بیت پنجم و ششم: شاعر به یاد آن روزهای شاد و مهمانی‌هایی که با دوستان برگزار می‌کرد، می‌افتد.
• بیت هفتم و هشتم: شاعر می‌گوید که به خاطر آن جمع و مهمانی هر شب تا صبح بیدار می‌ماند.
• بیت نهم و دهم: شاعر می‌گوید که گرچه روزگار بر او سخت‌تر شده اما یاد آن روی‌های زیبا به دلش خوشی می‌آورد.
• بیت یازدهم و دوازدهم: شاعر می‌گوید که در چمن مانند گل بهاری شکفته بودند و هر کجا چشمش به روی دوست می‌افتاد، آن را مانند مهتاب شبانگاه می‌دید.
• بیت سیزدهم و چهاردهم: شاعر بار دیگر به یاد آن روزها می‌افتد و می‌گوید که وقتی چشمش به این جهان سیاه باز شد، به یاد آن روزهای خوش افتاد.

تفسیر کلی غزل:

در این غزل، حافظ به بیان دلتنگی و حسرت گذشته می‌پردازد. او از روزهای خوش گذشته و دیدار با دوستان یاد می‌کند و از فراق آن‌ها رنج می‌برد. این غزل نشان می‌دهد که انسان‌ها به طور طبیعی به گذشته و خاطرات خوش خود دلبسته هستند و از گذر زمان و فراموشی رنج می‌برند.

نکات کلیدی:

• دلتنگی و حسرت: مضمون اصلی این غزل، دلتنگی و حسرت گذشته است.
• دوستی و صمیمیت: حافظ به اهمیت دوستی و صمیمیت اشاره می‌کند.
• گذر زمان: شاعر به گذر زمان و تغییر شرایط اشاره می‌کند.
• زیبایی طبیعت: حافظ از طبیعت به عنوان نمادی از زیبایی و شادابی استفاده می‌کند.

در کل، غزل 103 حافظ یک اثر زیبا و پر احساس است که خواننده را به تأمل در مورد گذر زمان و ارزش دوستی وامی‌دارد.