حافظ غزل شماره 287

فال حافظ با تفسیر

ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی.

حال آنچه را که مایلید قصد و نیت کنید

آنگاه برای گرفتن فال حافظ بر روی عکس زیر کلیک کنید

مطالب پیشنهادی از سراسر وب:

حافظ غزل شماره 287

ای همه شکلِ تو مَطبوع و همه جایِ تو خوش

دلم از عشوهٔ شیرینِ شِکرخایِ تو خوش

همچو گلبرگِ طَری هست وجودِ تو لطیف

همچو سروِ چمنِ خُلد سراپای تو خوش

شیوه و نازِ تو شیرین، خط و خالِ تو مَلیح

چشم و ابرویِ تو زیبا، قد و بالایِ تو خوش

هم گلستانِ خیالم ز تو پُر نقش و نگار

هم مَشامِ دلم از زلفِ سَمَن سایِ تو خوش

در رَهِ عشق که از سیلِ بلا نیست گذار

کرده‌ام خاطرِ خود را به تمنایِ تو خوش

شُکرِ چشمِ تو چه گویم؟ که بِدان بیماری

می‌کُنَد دَردِ مرا از رخِ زیبایِ تو خوش

در بیابانِ طلب گرچه ز هر سو خطریست

می‌رود حافظِ بی‌دل به تَوَلّایِ تو خوش

توضیح . معنی . تفسیر

تفسیر غزل شماره 287 حافظ: ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش

یک غزل عاشقانه سرشار از ستایش زیبایی معشوق

این غزل زیبا از حافظ، تماماً به ستایش زیبایی معشوق و ویژگی‌های دلنشین او پرداخته است. شاعر در این غزل، با زبانی شیوا و تصاویری دلنشین، عشق و علاقه‌ی خود را به معشوق بیان می‌کند.

تفسیر بیت به بیت:

ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش: شاعر با این بیت، به طور کلی زیبایی معشوق را ستایش می‌کند و می‌گوید که هر قسمت از وجود او دلنشین است.
دلم از عشوه شیرین شکرخای تو خوش: شاعر از عشوه‌گری‌های شیرین معشوق لذت می‌برد.
همچو گلبرگ طری هست وجود تو لطیف: شاعر به لطافت و زیبایی معشوق اشاره می‌کند و او را به گلبرگ لطیف تشبیه می‌کند.
همچون سرو چمن خلد سراپای تو خوش: شاعر به قد و قامت زیبا و کشیده معشوق اشاره می‌کند و او را به سرو چمن خلد تشبیه می‌کند.
… (بقیه ابیات نیز به همین ترتیب به زیبایی‌های معشوق و عشق شاعر به او اشاره دارند.)

تفسیر کلی

در این غزل، حافظ با زبانی شاعرانه و تصاویری زیبا، به توصیف زیبایی‌های معشوق پرداخته است. او با استفاده از تشبیهات بدیع، زیبایی‌های ظاهری و باطنی معشوق را به تصویر کشیده است. این غزل، یک سروده‌ی عاشقانه‌ی تمام‌عیار است که احساسات عمیق شاعر را نسبت به معشوق نشان می‌دهد.

نکات قابل توجه:

ستایش زیبایی: مهم‌ترین مضمون این غزل، ستایش زیبایی معشوق است.
تشبیهات زیبا: حافظ با استفاده از تشبیهات بدیع، زیبایی‌های معشوق را به تصویر کشیده است.
عشق و علاقه: شاعر در این غزل، عشق و علاقه‌ی عمیقی نسبت به معشوق نشان می‌دهد.