تفسیر غزل شماره 282 حافظ: ببرد از من قرار و طاقت و هوش

یک غزل در باب عشق سوزان و بی‌قراری

این غزل زیبا از حافظ، بیشتر به موضوع عشق سوزان و بی‌قراری عاشق نسبت به معشوق می‌پردازد. شاعر در این غزل، با استفاده از زبانی شیوا و تصاویری زنده، احساسات درونی خود را به زیبایی بیان می‌کند.

تفسیر بیت به بیت:

• ببرد از من قرار و طاقت و هوش: شاعر می‌گوید که عشق به معشوق، آرامش، صبر و هوش او را از او گرفته است.
• بت سنگین دل سیمین بناگوش نگاری: معشوق را به بت زیبایی تشبیه می‌کند که قلبی سنگی دارد.
• چابکی شنگی کله‌دار ظریفی مه وشی ترکی قباپوش: با استفاده از تشبیهات زیبا، به توصیف زیبایی‌های ظاهری معشوق می‌پردازد.
• ز تاب آتش سودای عشقش به سان دیگ دایم می‌زنم جوش: عشق به معشوق همچون آتشی در وجود شاعر شعله‌ور است و او را بی‌قرار کرده است.
• … (بقیه ابیات نیز به همین ترتیب به موضوع عشق سوزان و بی‌قراری شاعر اشاره دارند.)

تفسیر کلی

در این غزل، حافظ با زبانی شیوا و تصاویری زنده، عشق سوزان و بی‌قراری خود را نسبت به معشوق بیان می‌کند. او از یک سو به زیبایی‌های معشوق می‌پردازد و از سوی دیگر، از بی‌رحمی و سنگدلی او شکایت دارد.

نکات قابل توجه:

• عشق سوزان: مهمترین مضمون این غزل، عشق سوزان و بی‌قراری است.
• تشبیهات زیبا: حافظ با استفاده از تشبیهات زیبا و ظریف، مفاهیم خود را بهتر منتقل می‌کند.
• تضاد: در این غزل، تضاد بین زیبایی ظاهری معشوق و سنگدلی او به چشم می‌خورد.

تعبیر فال:

اگر این غزل به عنوان فال انتخاب شود، می‌تواند نشانه‌ای از یک عشق سوزان و پرشور باشد. همچنین، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی بی‌قراری و نگرانی در مورد یک موضوع خاص باشد.

در کل، این غزل، یک غزل عاشقانه و در عین حال پر از درد و رنج است که به ما یادآوری می‌کند که عشق می‌تواند هم شیرین و هم تلخ باشد.

تفسیرهای متفاوت:

برخی مفسران معتقدند که این غزل علاوه بر عشق زمینی، به عشق الهی نیز اشاره دارد. آن‌ها معتقدند که معشوق در این غزل، نمادی از خداوند یا محبوب حقیقی است.