تفسیر غزل شماره 112 حافظ: آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

غزل 112 حافظ یکی از عاشقانه‌ترین و زیباترین غزل‌های این شاعر بزرگ است که در آن به توصیف جمال بی‌نظیر معشوق پرداخته است. این غزل سرشار از تشبیهات زیبا و عبارات دلنشین است که خواننده را به دنیای احساسات و عواطف شاعر می‌برد.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول و دوم: شاعر می‌گوید کسی که به رخسار تو رنگ گل و نسرین داد، چشمان مست تو را به تسخیر عالم داد.
• بیت سوم و چهارم: شاعر می‌گوید زلف مشکین تو را به باد سپرد تا سرو سهی را به سجده و تعظیم وادار کند.
• بیت پنجم و ششم: شاعر می‌گوید چشم حافظ همیشه به دنبال توست و هر شب در خیال تو غرق می‌شود.
• بیت هفتم و هشتم: شاعر می‌گوید آتش دل خود را با نور روی ماه مانند تو روشن کن تا این نور همیشه در دل ما بماند.
• بیت نهم و دهم: شاعر می‌گوید هر کس جام عشق تو را بنوشد، مست و خمار می‌شود.
• بیت یازدهم و دوازدهم: شاعر می‌گوید ما در باغ عشق تو مثل گل به هوای تو هستیم و همیشه از بوی تو مستیم.
• بیت سیزدهم و چهاردهم: شاعر می‌گوید اگر تو از من بروی، جان من مثل گلی بی‌برگ و نوا در فصل خزان پژمرده می‌شود.
• بیت پانزدهم و شانزدهم: شاعر از نسیم سحر می‌خواهد که از گل رخ یار خبر بیاورد تا دل ما زنده شود و بوی گل و نسرین را بشنویم.

تفسیر کلی غزل:

در این غزل، حافظ با زبانی بسیار زیبا و احساساتی، به توصیف جمال معشوق و عشق خود به او پرداخته است. او از تشبیهات بسیار زیبا و متنوعی برای توصیف جمال معشوق استفاده می‌کند و عشق و علاقه خود را به او به شیوه‌ای بسیار لطیف بیان می‌کند. این غزل، نشان‌دهنده‌ی نگاه لطیف و مهربان شاعر به معشوق است.

نکات کلیدی:

• زیبایی معشوق: مضمون اصلی این غزل، توصیف زیبایی بی‌نظیر معشوق است.
• تشبیهات زیبا: شاعر از تشبیهات بسیار زیبا و متنوعی برای توصیف معشوق استفاده می‌کند.
• عشق و علاقه: شاعر عشق و علاقه‌ی زیادی به معشوق دارد.
• زبان لطیف: زبان شاعر در این غزل بسیار لطیف و دلنشین است.

در کل، غزل 112 حافظ، یک اثر عاشقانه و پر از احساسات است که خواننده را به دنیای عواطف و زیبایی‌های طبیعت می‌برد.