تفسیر غزل شماره 102 حافظ: دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

غزل شماره 102 حافظ یکی از غزل‌های پر احساس و مملو از مفاهیم عمیق عاطفی و عرفانی است. این غزل به موضوعاتی مانند جدایی، عشق، امید، پشیمانی و قدرشناسی می‌پردازد.

تفسیر بیت به بیت:

• بیت اول: شاعر می‌گوید که دیشب بادی وزیده و خبر سفر معشوق را به او داده است. او نیز دل خود را به باد می‌دهد و هر چه باد بخواهد انجام می‌دهد.
• بیت دوم: شاعر می‌گوید که کارش به جایی رسیده که هر شب به چهره معشوق خود نگاه می‌کند و با او هم‌راز می‌شود.
• بیت سوم: شاعر می‌گوید که اگر تا صبح بنشیند و به یاد معشوق باشد، هیچ چیز نمی‌تواند اثر یاد او را از دلش بزداید.
• بیت چهارم: شاعر می‌گوید که اگر چشمش به خواب رود، دلش به یاد معشوق بیدار است و تا صبح به یاد اوست.
• بیت پنجم: شاعر می‌گوید که باد صبحگاهی بوی زلف معشوق را آورده است.
• بیت ششم: شاعر می‌گوید که در سایه لطف معشوق هر چه که باشد، راضی است.
• بیت هفتم: شاعر می‌گوید که اگرچه معشوق با او بد کرده اما او باز هم به معشوق عشق می‌ورزد.
• بیت هشتم: شاعر می‌گوید که وقتی برای اولین بار معشوق را دید، دلش را به او داد و فکر می‌کرد که معشوق هرگز او را ترک نخواهد کرد.
• بیت نهم: شاعر می‌گوید که اگر معشوق او را براند و جانش را بگیرد، باز هم می‌گوید جانم فدای تو باد.
• بیت دهم: شاعر می‌گوید که به جز عشق معشوق، به هیچ چیز دلش خوش نمی‌آید.
• بیت یازدهم: شاعر می‌گوید که حتی اگر عمرش به پایان برسد، آتش عشق معشوق در دلش همچنان فروزان خواهد ماند.

تفسیر کلی غزل:

در این غزل، حافظ به موضوع عشق، جدایی و وفاداری پرداخته است. شاعر با زبانی شیوا و احساساتی، عشق خود به معشوق را بیان می‌کند و از جدایی از او رنج می‌برد. او به معشوق خود وفادار است و حتی اگر معشوق با او بد کند، باز هم به او عشق می‌ورزد. این غزل نشان می‌دهد که عشق حافظ به معشوق، عشقی عمیق و پایدار است.

نکات کلیدی:

• عشق و جدایی: مضمون اصلی این غزل، عشق و جدایی است.
• وفاداری: شاعر به معشوق خود بسیار وفادار است.
• عشق پایدار: عشق حافظ به معشوق، عشقی عمیق و پایدار است.
• زبان احساساتی: شاعر با استفاده از زبانی شیوا و احساساتی، عشق خود را بیان می‌کند.

در کل، غزل 102 حافظ یک اثر عاشقانه و پر احساس است که خواننده را به دنیای عواطف و احساسات شاعر می‌برد.